Οι χαμένες μας καρδιές

Ο Ι Χ Α Μ Ε Ν Ε Σ Μ Α Σ Κ Α Ρ Δ Ι Ε Σ 17 μαύρη και ο πατέρας της λευκός, ήταν ένθερμοι υποστη- ρικτές των Κινέζων κι είχαν ξεπουλήσει την Αμερική. Κι άλλες τόσες ιστορίες ακούγονταν και για τη Σέιντι: ότι, όταν πήγαν να την πάρουν οι αστυνομικοί, εκείνη δάγκω- σε τον έναν και έτρεξε ουρλιάζοντας πίσω στους γονείς της και χρειάστηκε να την απομακρύνουν με χειροπέδες. Ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη της ανάδοχη οικογένεια, ότι την είχαν αλλάξει οικογενειακό περιβάλλον πάνω από μία φορά, γιατί δημιουργούσε συνέχεια προβλήματα. Ότι ακό- μα κι όταν την πήραν από τους γονείς της, εκείνοι δεν σταμάτησαν τις προσπάθειες να ανατρέψουν τον PACT, σαν να μην τους ένοιαζε να την πάρουν πίσω· ότι τους είχαν συλλάβει και βρίσκονταν σε κάποια φυλακή. Υπο- πτευόταν ότι ακούγονταν ιστορίες και για αυτόν, αλλά δεν ήθελε να ξέρει. Τέλος πάντων, συνέχισε η Σέιντι, με το που μεγαλώσω αρκετά θα επιστρέψω στη Βαλτιμόρη και θα τους βρω και τους δυο. Ήταν έναν χρόνο μεγαλύτερη από τον Μπερντ, παρόλο που ήταν στην ίδια τάξη, και δεν τον άφησε ποτέ να το ξεχάσει αυτό. Θέλει να το λέει ξανά και ξανά, ψιθύριζαν οι γονείς στο σχόλασμα με λύπηση στη φωνή τους. Φταίει η ανατροφή της. Αλλά ούτε αυτή η νέα αρχή δεν μπορεί να τη βάλει στον σωστό τον δρόμο. Πώς θα το κάνεις αυτό; την είχε ρωτήσει ο Μπερντ. Η Σέιντι δεν απάντησε και μετά από λίγο άφησε την μπάρα και πήδηξε δίπλα του με ένα μικρό απείθαρχο άλμα. Τον επόμενο χρόνο, με το που τελείωσε το σχολείο, η Σέιντι