Οι τελευταίες μέρες (Germania)

H A R A L D G I L B E R S 12 Ο Οπενχάιμερ δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει αυτή τη σκέψη, όταν άκουσε και πάλι έναν θόρυβο. Ακουγόταν ένα κουδούνισμα. Ο διαπεραστικός ήχος φαινόταν να έρχεται από μια απομα- κρυσμένη γωνιά του υπογείου. Όμως, λόγω των τεράστιων δεξα- μενών ζύμωσης που παρεμβάλλονταν, στ’ αυτιά του Οπενχάιμερ έφτανε μόνο ένας μακρινός απόηχος. «Το τηλέφωνο» μουρμούρισε η Λίζα. Όταν κατάλαβε τι είχε πει, μισοκοιμισμένη ακόμη, ανασηκώθηκε έκπληκτη και τύλιξε τα σκεπάσματα πιο σφιχτά γύρω της. Ο Οπενχάιμερ ήταν εξίσου έκπληκτος. Δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν αυτό που τον παραξένευε περισσότερο: το γεγονός ότι υπήρ- χε εδώ ένα τηλέφωνο ή ότι κάποιος είχε καλέσει ειδικά αυτό το νούμερο; Κατευθύνθηκε στα τυφλά προς το μέρος απ’ όπου φαι- νόταν να έρχεται το κουδούνισμα. Και πράγματι, στη σκιά μιας δεξαμενής μια συσκευή τηλεφώ- νου κρεμόταν στον τοίχο. Στο αιώνιο μισοσκόταδο που επικρα- τούσε στον χώρο, ο Οπενχάιμερ δεν το είχε προσέξει. Όταν εντό- πισε τελικά τη συσκευή, το κουδούνισμα είχε πλέον σταματήσει. Αμέσως μετά, άκουσε τα βήματα της Λίζας να πλησιάζουν. Διαι- σθανόταν ότι με το βλέμμα της πίσω από τους ώμους του περιερ- γαζόταν τη συσκευή. «Τι νομίζεις;» ψιθύρισε τρομαγμένη «ποιος μπορεί να ήταν;». Ο Οπενχάιμερ δεν είχε ιδέα. Παρόλο που ήταν αναμφίβολα μόνοι τους στο υπόγειο, κάποιος απέξω είχε αποπειραθεί να ει- σβάλει στον χώρο. Ήταν φίλος ή εχθρός; Είχε αντιληφθεί και η Λίζα τον κίνδυνο. «Μάλλον δεν πρέπει να το σηκώσουμε» του είπε. «Αλλιώς, θα ξέρουν ότι είμαστε εδώ κάτω». Φυσικά, στην άλλη άκρη της γραμμής μπορούσε να ήταν κά-