Οι τελευταίες μέρες (Germania)

H A R A L D G I L B E R S 10 τσέπης τού ήταν άχρηστοι. Η θέση τους πάνω στο καντράν δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια αυθαίρετη διευθέτηση, της οποίας το νόημα είχε χαθεί. Αντί γι’ αυτό, υπήρχαν άλλες ενδείξεις από τις οποίες μπορούσε να αντιληφθεί πώς διαδεχόταν η μία μέρα την άλλη στον κόσμο έξω από το κελάρι. Κάπου κάπου εισχωρού- σε μια φωτεινή λάμψη από τις οπές εξαερισμού· ωστόσο η ασφα- λέστερη ένδειξη ότι ξημέρωνε μια καινούργια μέρα ήταν τα αναμ- μένα φώτα της οροφής. Ο Οπενχάιμερ δεν τα έκλεινε, γιατί η παροχή ρεύματος ήταν ούτως ή άλλως διακεκομμένη. Και όταν οι λάμπες άναβαν, έτσι για αλλαγή, μπορούσε να συμπεράνει ότι πίσω από τους χοντρούς τοίχους ξημέρωνε. Τις ώρες εκείνες οι μονάδες παραγωγής χορηγούσαν απλόχερα ηλεκτρικό ρεύμα. Όμως, τον τελευταίο καιρό οι ενδιάμεσες σκοτεινές φάσεις διαρ- κούσαν όλο και περισσότερο. Το βράδυ, πάλι, ήταν η ώρα των σειρήνων, των οποίων το ουρλιαχτό τρύπωνε στο κελάρι της ζύμωσης. Ο ήχος τους ήταν ένα σημάδι ότι έξω γινόταν η συνήθης αεροπορική επιδρομή υπό την κάλυψη του σκοταδιού. Παρόλο που τα θεμέλια του κελαριού άρχιζαν γρήγορα να ταρακουνιούνται από τις θανατηφόρες εκρήξεις των βομβών, ο Οπενχάιμερ ένιωθε μεγαλύτερη ασφάλεια ανάμεσα σε μια ντου- ζίνα δεξαμενές ζύμωσης παρά μέσα στο τρομοκρατημένο πλήθος των ανθρώπων στα τσιμεντένια καταφύγια. Ένας λόγος παραπά- νω να προτιμάει αυτό το μέρος από τη σοβατισμένη ξύλινη οροφή του εβραϊκού σπιτιού, όπου ήταν αναγκασμένος να κατοικεί για πολλά χρόνια. Όμως οι σειρήνες και οι βόμβες των αεροπλάνων δεν ήταν πια η μοναδική κλαγγή του πολέμου. Εδώ και κάμποσες ημέρες, ο άνεμος από την ανατολή έφερνε στην πόλη τον βρόντο του πυρο- βολικού. Παρόλο που ο Οπενχάιμερ λαχταρούσε να απαλλαγεί από την τυραννία των εθνικοσοσιαλιστών, τον ανησυχούσε το