Οι τελευταίες μέρες (Germania)

G E R M A N I A : Ο Ι Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ε Σ Μ Ε Ρ Ε Σ 23 ζων που ήταν σκόρπια στον διάδρομο. Ύστερα, για λίγο, δεν ακουγόταν τίποτε. Ο Οπενχάιμερ μπορούσε εύκολα να φανταστεί τι συνέβαινε έξω από το οπτικό του πεδίο. Η ζωηρή του φαντασία τον είχε προειδοποιήσει πολλές φορές για τον κίνδυνο. Κάποιος είχε σταθεί στην εξώπορτα, με το βλέμμα του ερευ- νούσε τις σκιές στο μισοσκόταδο, είδε την πυροστιά, και αντιλή- φθηκε ότι δεν ήταν μόνος του στο κελάρι. Ο Οπενχάιμερ κράτησε την ανάσα του, τα νεύρα του ήταν τεντωμένες χορδές έτοιμες να σπάσουν. Ο επόμενος ήχος ήταν απρόσμενος. Κάποιος σφύριζε ανέμελα έναν σκοπό. Και τι μ’ αυτό, δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος! Δίχως να πάρει κανένα μέτρο προφύλαξης, ο ένας από τους δύο εισβο- λείς μπήκε στο κελάρι. Για λίγο μόνο, η δυνατή δέσμη φωτός ενός φακού τσέπης σάρωσε το πάτωμα. Ύστερα ακούστηκε μια φωνή. «Τι στέκεστε εκεί; Περάστε μέσα! Σαν στο σπίτι σας». Ο Οπενχάιμερ ανάσανε ανακουφισμένος. Ήταν ο Πάουλε. Και μαζί του ήταν ακόμα ένα άτομο. «Όλα εντάξει» ψιθύρισε στη Λίζα και ανασηκώθηκε. Όσο ακό- μα δεν ήξερε ποιος ήταν ο νεοφερμένος, παρέμεινε φυσικά προ- σεκτικός. Με την κουβέρτα ριγμένη στους ώμους του, γλίστρησε εκατοστό το εκατοστό γύρω από τον επόμενο κάδο ζύμωσης. Μπροστά από την πυροστιά στεκόταν μια ανθρώπινη μορφή και παρατηρούσε το καινούργιο περιβάλλον. Στη λάμψη της φω- τιάς, εκτός από το φωτισμένο περίγραμμα της ψηλόλιγνης σι- λουέτας, ο Οπενχάιμερ δεν μπορούσε να δει πολλά πράγματα. Ο ξένος κουβαλούσε μαζί του μία και μοναδική αποσκευή· με την πρώτη ματιά ο Οπενχάιμερ την πέρασε για ιατρική τσάντα. Το να κουβαλά κανείς μαζί του φάρμακα και επιδέσμους ήταν πολύ χρήσιμο.