Οι τελευταίες μέρες (Germania)

H A R A L D G I L B E R S 22 βλέμμα του κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αν και ήταν αρκετά έξυπνη ώστε να γνωρίζει ότι δεν έπρεπε να βγάλει άχνα, ο Οπενχάιμερ για σιγουριά έβαλε τον δείκτη του χεριού του μπρο- στά στα χείλη του. Πήρε ασυνήθιστα πολλή ώρα πριν ανοίξει η εσωτερική πόρτα. Πώς μπορούσε να είναι βέβαιος ότι ήταν ο Πάουλε; Η αργοπορία δεν έδειχνε ότι μάλλον δεν ήταν εξοικειωμένοι με τον χώρο και βάδιζαν προσεκτικά; Κάνοντας αυτή τη σκέψη, ο Οπενχάιμερ άρχισε να ανασαίνει πιο γρήγορα. Όταν άκουσε τον θόρυβο των βημάτων οι αισθήσεις του μπήκαν σε συναγερμό. Δεν ήταν ένα μόνο άτομο. Παρόλο που η αντήχηση ήταν πολύ δυνατή στον διάδρομο, του φάνηκε ότι άκουσε καθαρά πως πλη- σίαζαν δύο άτομα. Ο Οπενχάιμερ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο Πάουλε θα φανέρωνε τόσο εύκολα την τοποθεσία της μυστικής κρύπτης σε κάποιον τρίτο. Έπρεπε να κρυφτούν. Δεν υπήρχε πια χρόνος να σβήσουν τη φωτιά της πυροστιάς δίχως να κάνουν θόρυβο που θα πρόδιδε τη θέση τους. Μπορού- σαν, όμως, τουλάχιστον να εκμεταλλευτούν τα σκοτεινά μέρη. Ο Οπενχάιμερ άρπαξε τα σκεπάσματα και τράβηξε τη Λίζα μαζί του. Πήγαν μαζί πίσω από την τελευταία δεξαμενή ζύμωσης και μαζεύτηκαν στη γωνιά. Μπορεί να έπιανε το τέχνασμα. Πι- θανώς οι εισβολείς να νόμιζαν ότι εκεί στο πάτωμα ήταν ένας σωρός με κουρέλια. Από τη μεριά της εισόδου ακούστηκε το τρίξιμο από τους σκουριασμένους μεντεσέδες. Ο θόρυβος αντήχησε πάνω στους πέτρινους τοίχους. Ο Οπενχάιμερ μάζεψε το κεφάλι του. Μόλις που έβλεπε πάνω από τον σωρό με τα σκεπάσματα και προετοι- μάστηκε για την άφιξη των εισβολέων. Τα προσεκτικά βήματα συνοδεύονταν από τον ήχο των μπά-