Οι τελευταίες μέρες (Germania)

G E R M A N I A : Ο Ι Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ε Σ Μ Ε Ρ Ε Σ 21 δολοφονία, οι προσπάθειές του να βρει ελαφρυντικά και τελικά η αναμονή, όσο η υπόθεση της Χίλντε εκδικαζόταν στο Λαϊκό Δικαστήριο, καθώς εκείνος δεν μπορούσε πια να κάνει τίποτε άλλο από το να ελπίζει ότι αυτή η φάρσα θα είχε αίσιο τέλος. Όμως οι ελπίδες του αποδείχτηκαν μάταιες. Και όταν τέλειωσαν όλα, αυτός και η Λίζα βρήκαν καταφύγιο στο κελάρι ζύμωσης του Έντε. Έκτοτε είχε χάσει κάθε επαφή με τη Χίλντε και τους πρώην συνεργάτες του. Ο συνήγορος της Χίλ- ντε, ο Γκρέγκορ Κουν, επρόκειτο να υποβάλει αίτηση χάριτος, όμως το τι είχε συμβεί τελικά, αν είχε καταφέρει να αναβάλει την εκτέλεση της θανατικής ποινής μέχρι το τέλος του πολέμου, ο Οπενχάιμερ δεν το ήξερε. Οι σκέψεις του διακόπηκαν από τον υπόκωφο κρότο μιας βαριάς πόρτας. Πρέπει να ήταν η εξωτερική πόρτα στον διάδρο- μο μεταφοράς. Σ’ αυτή την είσοδο υπήρχαν δύο πόρτες, γιατί αρχικά ο χώρος προοριζόταν για θάλαμος ψύξης. Ο Οπενχάιμερ αφουγκραζόταν προσεκτικά το σκοτάδι πέρα από τις δεξαμενές ζύμωσης. Μάλλον ήταν ο Πάουλε. Ερχόταν πότε πότε, κατ’ εντολή του Έντε, και τους έφερνε κονσέρβες, γιατί όσο πιο σπάνια έκαναν την εμφάνισή τους στον πάνω κόσμο, τόσο πιο ασφαλής ήταν η κρύπτη των παράνομων εμπορευμάτων του. Οι πανταχού παρόντες επόπτες των οικοδο- μικών τετραγώνων είχαν την ενοχλητική συνήθεια να χώνουν τη μύτη τους όταν έβλεπαν ξαφνικά στη γειτονιά τους κάποιο ξένο πρόσωπο. Προφανώς τα εμπορεύματα που ήταν αποθηκευμένα άξιζαν τόσο πολύ, που ο Έντε προτιμούσε να εφοδιάζει πού και πού τους προστατευόμενούς του παρά να διακινδυνεύσει να τους αφήσει να περιμένουν ώρες ολόκληρες μπροστά από ένα κατά- στημα για να πάρουν τρόφιμα στη διανομή με το δελτίο. Ο Οπενχάιμερ συνοφρυώθηκε, γιατί σήμερα τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Όταν η Λίζα αντιλήφθηκε το ανήσυχο