Οι τελευταίες μέρες (Germania)

G E R M A N I A : Ο Ι Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ε Σ Μ Ε Ρ Ε Σ 19 το κεφάλι. Αν όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο, δεν θα είχε ανάγκη τα χρήματα. Πάντως αυτό δεν ήταν ανάγκη να το διατυ- μπανίζει μπροστά σε έναν κακοποιό σαν τον Πάουλε. Μέχρι τώρα δεν είχε πάρε δώσε με πλάσματα που μασούσαν οδοντογλυφίδες, και αυτό ήταν απόδειξη ότι σε έκτακτες καταστάσεις δεν μπορεί κανείς να είναι επιλεκτικός. Ο οδηγός έριξε μια ματιά, ανήσυχος, στον εσωτερικό καθρέφτη. Η βαλίτσα του ήταν εκεί, στο πίσω κάθισμα. Αυτό ήταν καλό. Όσο είχε μαζί του αυτή την αποσκευή, ένιωθε κάποια ασφάλεια. Κάποιος κορνάρισε πίσω του. Πάτησε απότομα το γκάζι και αμέσως μετά αναγκάστηκε να φρενάρει, καθώς λίγο ακόμα και θα έπεφτε πάνω στο καπό του αυτοκινήτου ένας πιτσιρικάς που φορούσε στολή. Ο νεαρός με το ναζιστικό περιβραχιόνιο έγειρε στο πλάι τρομαγμένος. Πάνω στο τιμόνι του ήταν προσαρμοσμέ- να δύο αντιαρματικά όπλα, δίπλα δίπλα το ένα στο άλλο, εκτει- νόμενα σε όλο το μήκος από το φανάρι μέχρι τη σέλα. Οι δύο έξτρα σωλήνες έμοιαζαν να ανήκουν στον βασικό εξοπλισμό του ποδηλάτου. Ο Πάουλε έκανε μια γκριμάτσα. Έδινε την εντύπωση ότι ήθε- λε να πει κάτι, όμως προτίμησε να το κρατήσει για τον εαυτό του. Τελικά έκανε σινιάλο στον οδηγό ότι ο δρόμος ήταν ελεύθερος και συνέχισαν την πορεία τους. «Πού στην ευχή πάμε;» ρώτησε ο οδηγός. «Είναι μακριά ακό- μα;» «Εδώ από πίσω» μουρμούρισε ο Πάουλε. «Είναι μια παλιά ζυθοποιία». Λίγες ώρες αργότερα, το ρεύμα κόπηκε και πάλι ξαφνικά, όπως ξαφνικά είχε έρθει και το πρωί. Ο Οπενχάιμερ και η Λίζα κάθονταν μπροστά από την αναμ- μένη πυροστιά, όπου έβραζε μια κατσαρόλα από το νερό που