Οι πεταλιές της Κορίνας

13 ποια δόση ειρωνείας. «Τώρα που θα πάμε στη νονά σου για τη Λαμπρή θα βάλεις φόρεμα!» «Ρε φίλε!» συνέχισα εγώ ακάθεκτη. «Σου εξη- γώ ότι δεν τα γουστάρω τα φορέματα». «Σε ποιον νομίζεις ότι μιλάς, παιδί μου; Κο- ρίτσι μεγαλώνω εγώ ή λοκατζή;» Με το που η μαμά κάνει αυτήν την ερώτηση, ξέρω απέξω κι ανακατωτά τη φράση που ακο- λουθεί. Για να την πικάρω, άρχισα να ανοιγο- κλείνω το στόμα μου στα λόγια της: «Κι εγώ που νόμιζα ότι έκανα έναν γιο και μια κόρη, αλλά τελικά έκανα έναν γιο κι ένα πνεύμα αντιλογίας!». Ομολογώ ότι ξαφνιάστηκα όταν στο γνωστό τροπάριο η μαμά πρόσθεσε και μια φράση που άκουγα πρώτη φορά. «Αλλά έτσι είναι, όταν εγώ έκανα σχέδια για σας, γέλαγε μαζί μου ο Θεός» είπε και ξεφύσηξε, σηκώνοντας τα χέρια της προς τον ουρανό. «Τι σχέδια έκανες, μανούλαμου, γιαμένα;» ρώ- τησα με ψεύτικη γλύκα στη φωνή, ενώ συγχρόνως πετάριζα τα βλέφαρά μου κοροϊδευτικά. «Να φο- ράω τεράστιους ροζ φιόγκους; Να μάθω γαλλικά και πιάνο; Ήμήπως να γίνω πρίμα μπαλαρίνα;»