Οι ντετέκτιβ της βεράντας (Διαβάζω ιστορίες)

καλή ιδέα, γιατί η κυρία Αθανασία με το ζα- χαροπλαστείο στο ισόγειο ξέρει όλα όσα γί- νονται στη γειτονιά. «Παππού, να πάμε να πάρουμε γλυκό από κάτω;» φώναξα μπαίνοντας στην κουζίνα. Ο παππούς και η γιαγιά του Δημήτρη κούνησαν ταυτόχρονα τα κεφάλια τους. Όρμησα προς την πόρτα. «Ο τελευταίος κερνάει!» φώναξα και εκτοξεύτηκα σαν πύραυλος. Πάντα κερ- δίζω τον Δημήτρη, αλλά είναι σαν να μην τον νοιάζει. Ή, πιο σωστά, είναι σαν να χαίρεται όταν χάνει από εμένα. Περίεργο… Ανοίξαμε την πόρτα του ζαχαροπλαστείου κι ένα γκλιν-γκλιν ακούστηκε. Η κυρία Αθα- νασία έβγαλε το κεφάλι της από την πόρτα του εργαστηρίου. Την έκλεισε προσεκτικά και ήρθε πίσω από τον πάγκο. «Καλώς ήρθατε, γλυκά μου!» είπε και μας χαμογέλασε. Πάντα έτσι μας φωνάζει, «γλυκά της». Διαλέξαμε από ένα σοκολατένιο μπισκότο. Κούκι το λένε. «Ξέρετε πού είναι ηΚούκι;» ρώτησααμέσως. 11