Οι Μεγάλοι… μικροί: Οι μουσικοί

Μια κίνηση που ισοδυναμούσε με την καλύτερη, την πειστικότερη απάντηση – πώς αλλιώς να την εκφράσει, αφού ήταν μόνο έξι χρονών; Μια μικρή κι ανεπαίσθητη περιστροφή του δοξαριού στον χώρο· μια τόσο απλή και συνηθισμένη κίνηση, όπως ένα σήμα απ’ την μπαγκέτα ενός μαέστρου… Όπως ένα ξόρκι απ’ το ραβδί ενός μάγου. Μια κίνηση αντάξια να καθορίσει μια ολόκληρη ζωή… Ο πατέρας κι ο θείος κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Αμί- λητοι και προβληματισμένοι. Οπατέρας έσκυψε και τον φίλησε στο μέτωπο. Κι ο θείος τού χάιδεψε το κεφάλι. Λίγες ημέρες μετά, του ανακοίνωσαν πως θα έφευγε για να πάει στην πρωτεύουσα. Για να συνεχίσει εκεί κα- νονικά τα μαθήματα βιολιού. Ο Νίκος δεν καταλάβαινε. Αφού κι εδώ δεν έκανε μαθήματα; Δεν του έκανε μαθήματα βιολιού ο θείος; «Σε λίγο καιρό δε θα σου είναι αρκετά αυτά που μπο- ρεί να σου μάθει ο θείος σου» είπε πολύ σοβαρά ο πα- τέρας. Κι ο θείος συμφώνησε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του. Η μητέρα δεν έλεγε τίποτα. Αχ, η μητέρα. Που μπορεί να μην ήταν μουσικός, αλλά τραγουδούσε τόσο υπέροχα εκείνα τα παραδοσιακά τραγούδια. Κι η αδερφή του η Κική τον κοιτούσε με μάτια υγρά, χαμο- γελώντας του γλυκά. Όπως ακριβώς τον κοιτάζει τώρα, όπως ακριβώς του χαμογελάει και τώρα. 14