Οι Μεγάλοι… μικροί: Οι μουσικοί

Δεν είχαν ξανακούσει κάτι παρόμοιο, παρόλο που ήταν μουσικοί –αυτοδίδακτοι μεν, αλλά πάντως μουσικοί και γιοι μουσικού–, γιατί κι ο πατέρας τους, ο παππούς του Νίκου, ήταν περίφημος βιολιστής παραδοσιακής μου- σικής στο νησί του, την Τήνο. Ο πατέρας κι ο θείος βγήκαν έξω αποφασισμένοι ν’ ανακαλύψουν εκείνον τον αλλόκοτο βιολιστή, είτε ήταν άγγελος είτε κι ο ίδιος ο διάβολος ακόμα. Ίσως οι τριανταφυλλιές ν’ άνθιζαν πρόωρα και τα δέντρα να έδεναν καρπούς χειμωνιάτικα, αλλά οι δυο άντρες γοητευμένοι απ’ τη μουσική δεν πρόσεχαν τίπο- τα γύρω τους. Κατευθύνθηκαν στην πίσω μεριά του σπιτιού. Στη μικρή αποθηκούλα στη γωνιά της μικρής αυλής. Άνοιξαν την πόρτα τρέμοντας… Ήταν σκοτεινά. Μόνο κάποιες αχτίδες τρύπωναν από τις χαραμάδες των ξύλινων σανίδων. Στη μέση του σκο- ταδιού, ο μικρούλης Νίκος έπαιζε με απόλυτη σοβαρό- τητα και αφοσίωση. Στην άκρη του ματιού του έλαμπε ένα μεγάλο δάκρυ, διαμάντι που άστραφτε, πρίσμα που διαθλούσε τις μι- κρές αχτίδες στα χρώματα της Ίριδας. Πρέπει να το φανταστεί κανείς: ένα μικρό ουράνιο τόξο σε μια σκοτεινή αποθήκη. «Τι παίζεις;» «Μουσική». 12