Οι Μεγάλοι… μικροί: Οι μουσικοί

Πάντα του έπαιζε βιολί ο Νίκος. Από τότε που έμαθε να περπατάει πες, από τότε που πρωτόπιασε στα χέρια του εκείνο το μικρό βιολάκι, έπαιζε συνέχεια. Κι όλοι χαμογελούσαν και τον καμάρωναν. Και πιο πολύ ίσως ο πατέρας που ήταν κι εκείνος μουσικός – έπαιζε φλάουτο στη φιλαρμονική της Χαλκίδας. Κι έπειτα, πριν από έναν χρόνο, όταν πια ο Νίκος έγινε πέντε χρονών, ο θείος του, που ήταν κι εκείνος μουσικός –εκείνος έπαι- ζε βιολί στη φιλαρμονική–, είχε αρχίσει να του κάνει μαθήματα βιολιού. Κι ο Νίκος από τότε έπαιζε ακόμα πιο συχνά. Δεν είχε άλλο παιχνίδι. Δεν ήθελε άλλο παιχνίδι. Μόνο να παίζει μουσική στο βιολί του. Αυτά που μάθαινε κι άλλα που μόνος του φανταζόταν. Ήταν πριν λίγο καιρό που το πατρικό σπίτι του είχε πλημμυρίσει αναπάντεχα από τους ήχους μιας πανέ- μορφης, αλλά αλλόκοτης μουσικής. Στην αρχή όλοι στο σπίτι είχαν νομίσει πως ήταν κά- ποιος πλανόδιος. Κι όμως… κανείς πλανόδιος δε θα μπορούσε να παίζει έτσι! Μόνο αν ήταν ένας ανεπανόρ- θωτα ερωτευμένος βιρτουόζος που έκανε καντάδα. Μό- νο αν ήταν ένας έκπτωτος άγγελος, τιμωρημένος να μην παίξει ποτέ στην ορχήστρα των αγγέλων. Ο πατέρας κι ο θείος του κοιτάζονταν απορημένοι.