Οι Μεγάλοι… μικροί: Οι μουσικοί

Μα αντί να τον παρηγορήσει εκείνη η αγκαλιά, γίνεται αφορμή για να αφήσει να ξεχυθούν τα δάκρυα που με τόσο κόπο συγκρατούσε όλη αυτή την ώρα ο εξάχρονος Νίκος. Ένα κλάμα άηχο. Γεμάτο παράπονο. «Κι όμως, Κική… Εγώ… Εγώ δε θέλω να φύγω» λέει με μικρά αναφιλητά ρουφώντας τη μύτη του. Και η Κική βγάζει από την τσέπη το μαντίλι της και του τη σκουπίζει, όπως και τα δάκρυά του. Κι ύστερα κοιτάζει ένα γύρο το δωμάτιο. Κι έπειτα πλησιάζει απο- φασιστικά στο κρεβάτι του. Εκεί πάνω, το μικρό βιολί του Νίκου ξεκουράζεται μέσα στη θήκη του. ΗΚική το παίρ- νει και μ’ αυτό στα χέρια της έρχεται και πάλι κοντά του. «Τι θα έλεγες, λοιπόν, αν σου έλεγα ότι για να μείνεις εδώ θα πρέπει ν’ αφήσεις το βιολί; Να μην ξαναπαίξεις μουσική;» Ο Νίκος την κοιτάζει με μάτια έντρομα. «Γιατί; Γιατί να το πεις αυτό;» «Λοιπόν; Τι λες; Θα ανταλλάξεις το βιολί με το σπίτι μας; Τη Χαλκίδα με τη μουσική;» επιμένει εκείνη. «Μα γιατί δεν μπορώ να τα έχω και τα δύο;» επιμένει κι ο Νίκος. «Επειδή… επειδή δεν μπορείς. Δε γίνεται». Η φωνή της αδερφής του ακούγεται οριστική. Σαν πράγματι αυ- τή να είναι η μόνη λύση. Αυτή είναι η μόνη λύση. Λίγο πολύ αυτό του είχε πει κι ο πατέρας. 10