Οι καλλιτέχνες (Οι μεγάλοι... μικροί)

1927 Η Ακαδημία Αθηνών τον τιμά με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. 15 Σεπτεμβρίου 1938 Ο Γιαννούλης Χαλεπάς αφήνει την τελευταία του πνοή. Βρίσκεται θαμμένος στο Α΄ Νεκροταφείο κοντά στην Κοιμωμένη του. 1877 Ολοκληρώνει το ταφικό μνημείο της Σοφίας Αφεντάκη, την περιβόητη Κοιμωμένη , που βρίσκεται στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. 1878 Ολοκληρώνει το Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα και το στέλνει στην έκθεση του Παρισιού. Το καλοκαίρι στην Τήνο οι μελαγχολίες του εναλλάσσονται με βίαια ξεσπάσματα. 1879 Κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Οι γιατροί συνιστούν εγκλεισμό στο ψυχιατρείο ∙ η μητέρα του αρνείται. 1880-1887 Ζει στην Τήνο. Η οικογένεια αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Κι άλλες απόπειρες αυτοκτονίας. 1888 Οδηγείται στο Φρενοκομείο της Κέρκυρας, όπου και θα παραμείνει κοντά 13 χρόνια. Από έργα που τυχόν έφτιαξε κατά την περίοδο της νοσηλείας του, δε σώζεται παρά μια μικρή προτομή. 1901 Πεθαίνει ο πατέρας του. Στις 6 Ιουνίου η μητέρα του τον παίρνει από το φρενοκομείο. Στάση στην Αθήνα όπου επισκέπτεται το Αρχαιολογικό Μουσείο. Εγκαθίσταται με τη μητέρα του στο νησί. Ζει απομονωμένος και περιφρονημένος ως «ο τρελός του χωριού», βόσκοντας πρόβατα. Όσα έργα φτιάχνει, από πηλό, ή τα καταστρέφει ο ίδιος ή η μητέρα του, που πιθανόν θεωρεί την τέχνη του αιτία για την τρέλα του. 1918-1930 (1η φάση «μεταλογικής» δημιουργίας του) Αρχίζει να δημιουργεί με ελάχιστα μέσα, θέλοντας να κερδίσει τον χαμένο χρόνο. Η πιο γόνιμη καλλιτεχνική του περίοδος: δημιουργεί πάνω από πενήντα έργα. Το ύφος του είναι, πλέον, απόλυτα προσωπικό. Τον επισκέπτονται στο νησί σημαντικοί άνθρωποι από τον χώρο των τεχνών. 1916 Πεθαίνει η μητέρα του. 1930-1938 (2η φάση μεταλογικής δημιουργίας του) Με φροντίδα της ανιψιάς του Ειρήνης Χαλεπά, εγκαθίσταται στην Αθήνα, στο σπίτι της. Συνεχίζει να δημιουργεί. Αγαπημένα του θέματα εξακολουθούν να είναι: Μήδεια, Οιδίπους και Αντιγόνη, το παραμύθι της Πεντάμορφης. Το ανανεωτικό και καινοτόμο στοιχείο της «μεταλογικής» του περιόδου εντοπίζεται όχι στα θέματα αλλά στις ελευθερίες που διεκδικεί και κατακτά ο καλλιτέχνης για να ερμηνεύσει, όπως έλεγε ο ίδιος. Ζει πλέον με δόξα, με συχνές επισκέψεις δημοσιογράφων, ακαδημαϊκών, καλλιτεχνών, φιλότεχνων, κι αναγνωρίζεται ως ένας ιδιοφυής καλλιτέχνης. Θεωρείται ο πιο διακεκριμένος γλύπτης της νεότερης Ελλάδας. 1938 Μια ημιπληγία νεκρώνει το δεξί του χέρι. 1925 Η Ακαδημία Αθηνών οργανώνει έκθεση των έργων του.