Οι καλλιτέχνες (Οι μεγάλοι... μικροί)

Ο Γιαννούλης Ο Γιαννούλης περπατάει προς την εξώπορτα όσο πιο αθόρυβα μπορεί, μην τυχόν τον πάρει είδηση η μά- να και τον χασομερήσει. Εκείνη, στην κάμαρα με το τζά- κι, τακτοποιεί σ’ ένα μπαούλο κάποια πράγματα· ανάμε- σά τους ξεχωρίζει εκείνο το κουτί…με το πεπρωμένο του. «Τα βλέπεις αυτά τα γάντια, αγόρι μου; Αυτά τα γά- ντια είναι το πεπρωμένο σου». «Τι είναι το… πετρωμένο;» είχε ρωτήσει όλο απορία εκείνος –μικρούλης ήταν– την πρώτη φορά που του τα είχε δείξει. Τον είχε μάλιστα βάλει να τα φορέσει, πα- ρόλο που τα μικρούτσικα χεράκια του έπλεαν μέσα σ’ εκείνα τα δερμάτινα γάντια. Κι ο Γιαννούλης τα κοίταζε γελώντας σαστισμένος: σαν να μην ήταν δικά του τα χέρια εκείνα, μα κάποιου σκιάχτρου. Και κάθε φορά, όλα αυτά τα χρόνια από τότε, η μάνα τα ίδια του έλεγε… 11