Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων

14 ΣΑΝΟΝ ΜΕΣΕΝΤΖΕΡ πει να ήταν κοντά στα δεκαπέντε και σίγουρα μακράν το ωραιότερο αγόρι που είχε δει ποτέ. Γιατί της μιλούσε λοιπόν; «Το φαντάστηκα». Μισόκλεισε τα μάτια του κοιτώντας τη φωτογραφία και έπειτα πάλι τη Σόφι. «Δεν είχα καταλά­ βει ότι είχες καστανά μάτια». «Εμ… ναι» είπε εκείνη, μην ξέροντας τι άλλο να προσθέ­ σει. «Γιατί;» Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του. «Έτσι, χωρίς λόγο». Η συζήτηση είχε κάτι το ελαφρώς περίεργο, δεν μπορού­ σε όμως να το προσδιορίσει ακριβώς. Ούτε μπορούσε να καταλάβει με σιγουριά την προφορά του. Κάπως βρετανική αλλά διαφορετική. Πιο κοφτή ίσως; Κάτι που την ενοχλού­ σε, χωρίς να ξέρει όμως το γιατί. «Είσαι σε αυτή την τάξη;» τον ρώτησε και αμέσως ευχή­ θηκε να μπορούσε να πάρει πίσω τις λέξεις που είχε μόλις ξεστομίσει. Φυσικά και δεν ήταν στην τάξη της. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ. Δεν είχε συνηθίσει να μιλάει σε αγόρια –ιδίως σε όμορφα αγόρια– και το μυαλό της είχε γίνει λίγο σαν πουρές. Το τέλειο χαμόγελό του επανήλθε καθώς της απάντησε: «Όχι». Έπειτα έδειξε τη δεσπόζουσα πρασινωπή μορφή μπροστά στην οποία στέκονταν. Έναν αλμπερτόσαυρο, με­ γαλόπρεπο και γιγάντιο. «Πες μου κάτι. Πιστεύεις πραγ- ματικά ότι έτσι ήταν στ’ αλήθεια; Λίγο παράξενο δε σου φαίνεται;» «Δε θα το ’λεγα» είπε η Σόφι, προσπαθώντας να καταλά­ βει την άποψή του: Έμοιαζε με μικρό Τ-Ρεξ: μεγάλο στόμα,