Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων

11 ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΛΕΩΝ είχε πέσει και είχε χτυπήσει το κεφάλι της όταν ήταν πέντε χρονών. Είχε προσπαθήσει να μπλοκάρει τη φασαρία. Είχε προσπαθήσει να την αγνοήσει. Δεν έπιανε τίποτα. Και δεν μπορούσε και να το πει σε κανέναν. Δε θα καταλάβαιναν. «Εφόσον αποφασίσατε ότι είστε υπεράνω του μαθήματος, μήπως θα θέλατε να το κάνετε εσείς;» ρώτησε ο κύριος Σουί­ νι. Έδειξε τον τεράστιο πορτοκαλί δεινόσαυρο με το ρύγχος στο κέντρο της αίθουσας. «Εξηγήστε στους συμμαθητές σας σε τι διαφέρει ο λαμπεόσαυρος από τους άλλους δεινόσαυ­ ρους που είδαμε». Η Σόφι έπνιξε έναν αναστεναγμό και έφερε στο μυαλό της την εικόνα από την κάρτα πληροφοριών που βρισκόταν μπροστά στον δεινόσαυρο. Την είχε δει όταν έμπαιναν στο μουσείο και η φωτογραφική της μνήμη είχε καταγράψει τέλεια κάθε λεπτομέρεια. Καθώς απαριθμούσε τα στοιχεία, έβλεπε το πρόσωπο του κυρίου Σουίνι να σχηματίζει μια γκριμάτσα και άκουγε τις σκέψεις των συμμαθητών της να γίνονται όλο και πιο πικρόχολες. Δεν ήταν και μεγάλοι υπο­ στηρικτές του παιδιού-θαύματος της τάξης. Την αποκαλού­ σαν «φυτό» και έλεγαν ότι χαλάει την πιάτσα. Μόλις ολοκλήρωσε την απάντησή της, ο κύριος Σουίνι μουρμούρισε κάτι σαν «μικρή ξερόλα» μέσα από τα δόντια του καθώς πήγε προς τη διπλανή αίθουσα μουτρωμένος. Η Σόφι δεν ακολούθησε. Οι λεπτοί τοίχοι που χώριζαν τις δύο αίθουσες δεν έσβηναν τη φασαρία, αλλά τουλάχιστον την περιόριζαν. Προσπαθούσε να βρίσκει όση ανακούφιση μπο­ ρούσε.