Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων

ΕΝΑ «ΔΕΣΠΟΙΝΊΣ ΦΌΣΤΕΡ!» Ηένρινη φωνή του κυρίου Σουί­ νι διέκοψε τη δυνατή μουσική της Σόφι καθώς της τράβηξε τα ακουστικά από το καλώδιο. «Μήπως αποφασίσατε ότι είστε υπερβολικά έξυπνη για να δώσετε λίγη προσοχή σε ό,τι λέω;» Η Σόφι άνοιξε με δυσκολία τα μάτια της. Προσπάθησε να μην κάνει κάποιο μορφασμό, καθώς οι λάμπες φθορισμού έριχναν αντανακλάσεις στους μπλε τοίχους του μουσείου, πολλαπλασιάζοντας τον πονοκέφαλο που έκρυβε. «Όχι, κύριε Σουίνι» μουρμούρισε και χαμήλωσε το κε­ φάλι για να αποφύγει τα βλέμματα των συμμαθητών της. Έριξε τα μακριά μαλλιά της γύρω από τους ώμους της και ευχήθηκε να μπορούσε να κρυφτεί πίσω τους. Ήταν ακριβώς το είδος της προσοχής που επιδίωκε πάση θυσία να αποφεύγει. Γι’ αυτό φορούσε σκούρα ρούχα και πάντα έμενε τελευταία, κρυμμένη πίσω από τα ψηλότερα παιδιά. Ήταν ο μόνος τρόπος να επιβιώσει μια δωδεκάχρονη σ’ αυ­ τή την τάξη.