Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων

31 ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΛΕΩΝ «Συγκεντρώσου περισσότερο αυτή τη φορά» είπε και της έπιασε ξανά το χέρι. Έκλεισε τα μάτια της και περίμενε να νιώσει την αίσθηση των ζεστών πούπουλων. Αυτή τη φορά όμως ήταν σαν να είχε ανάψει κάποιος ένα πιστολάκι μαλλιών και τα πούπου­ λα να είχαν σκορπίσει προς όλες τις κατευθύνσεις – μέχρι που κάποια άλλη δύναμη την τύλιξε και τα έβαλε πάλι όλα στη θέση τους σαν τεράστιο λαστιχάκι. Έπειτα από ένα δευ­ τερόλεπτο άρχισε να τρέμει από ένα παγερό ρεύμα του ωκεα­ νού που ανέμιζε τα μαλλιά της σαν μαστίγιο μπροστά στο πρόσωπό της. ΟΦιτζ έδειξε το γιγάντιο κάστρο μπροστά τους, που έλα­ μπε λες και τα πετράδια του ήταν σκαλισμένα στο φως του φεγγαριού. «Πώς νομίζεις ότι φτάσαμε εδώ;» Δεν είχε λόγια. Είχε νιώσει πραγματικά λες και το φως είχε περάσει από μέσα της και την είχε πάρει μαζί του. Αλλά δεν μπορούσε να το πει, γιατί, αν ήταν αλήθεια, κάθε επιστη­ μονικό βιβλίο που είχε διαβάσει ήταν λάθος. «Μπερδεμένη φαίνεσαι» παρατήρησε εκείνος. «Κοίτα, είναι σαν να λες: ‘‘ Έι, Σόφι, πάρε όλα όσα έχεις μάθει ποτέ και πέτα τα, είναι άχρηστα’’». «Βασικά, αυτό ακριβώς λέω» της είπε χαμογελώντας αυ­ τάρεσκα. «Οι άνθρωποι βάζουν τα δυνατά τους, αλλά το μυα­ λό τους δεν μπορεί καν να αντιληφθεί τη σύνθετη φύση της πραγματικότητας». «Θες να πεις ότι το μυαλό των ξωτικών είναι καλύτερο;» «Φυσικά. Γιατί νομίζεις ότι είσαι τόσο μπροστά από τους