Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων

30 ΣΑΝΟΝ ΜΕΣΕΝΤΖΕΡ Ο Φιτζ γέλασε – ένα εγκάρδιο γέλιο, σαν να ήταν το πιο αστείο πράγμα που είχε ακούσει ποτέ. Τον αγριοκοίταξε. Δεν μπορεί να ήταν τόσο αστείο. «Όχι» είπε εκείνος όταν ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία του. «Ημαγεία είναι μια ανόητη ιδέα την οποία έχουν εφεύ­ ρει οι άνθρωποι προσπαθώντας να ερμηνεύσουν όσα δεν μπορούν να καταλάβουν». «Εντάξει» είπε και προσπάθησε να διατηρήσει τα ελά­ χιστα ψήγματα λογικής μέσα της. «Τότε πώς γίνεται να είμαστε εδώ, ενώ πριν από λίγα λεπτά ήμασταν στο Σαν Ντιέγο;» Εκείνος σήκωσε το ραβδί του προς τον ήλιο και έριξε μια ακτίνα φωτός στο χέρι του. «Φωτομεταφορά. Σκαρφαλώσα­ με σε μια ακτίνα φωτός που ερχόταν προς τα εδώ». «Αυτό είναι αδύνατον». «Α, ναι;» «Ναι. Χρειάζεσαι απεριόριστη ενέργεια για να ταξιδέψεις με το φως. Δεν έχεις ακούσει τη Θεωρία της Σχετικότητας;» Ήταν σίγουρη ότι τον είχε αποστομώσει, όμως εκείνος γέλασε και πάλι. «Αυτό είναι το πιο ανόητο πράγμα που έχω ακούσει ποτέ. Ποιος το σκέφτηκε;» «Ε… ο Άλμπερτ Αϊνστάιν». «Μμμμ. Δεν τον ξέρω. Αλλά έκανε λάθος». Δεν ήξερε τον Αϊνστάιν ; Ήταν λάθος η Θεωρία της Σχε­ τικότητας; Δεν ήταν σίγουρη τι έπρεπε να πει. Φαινόταν τόσο εκνευ­ ριστικά σίγουρος, που ήταν ανησυχητικό.