Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων

28 ΣΑΝΟΝ ΜΕΣΕΝΤΖΕΡ «Μπορείς να μου αφήσεις το χέρι τώρα». Η Σόφι αναπήδησε. Είχε ξεχάσει τελείως τον Φιτζ. Του άφησε το χέρι και, καθώς το αίμα άρχισε να επιστρέ­ φει στα ακροδάχτυλά της, συνειδητοποίησε πόσο σφιχτά τον κρατούσε. Κοίταξε γύρω της, μην μπορώντας να κατα­ λάβει τι αντίκριζε. Οι πύργοι των κάστρων υψώνονταν στον ουρανό σαν μαλλί της γριάς και κάτι πάνω τους ήταν απροσ­ διόριστα οικείο, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς. «Πού είμαστε;» «Στην πρωτεύουσά μας. Την αποκαλούμε Ετερνάλια, δη­ λαδή Αιώνια, αλλά μπορεί να έχεις ακούσει να τη λένε Σαν­ γκρί-λα». «Σανγκρί-λα» επανέλαβε εκείνη και κούνησε το κεφάλι της. «Η Σανγκρί-λα υπάρχει στ’ αλήθεια;» «Όλες οι Χαμένες Πόλεις είναι αληθινές, όχι όμως όπως τις φαντάζεσαι, είμαι σίγουρος γι’ αυτό. Οι ιστορίες των ανθρώπων δεν πέφτουν και πολύ συχνά μέσα στην πραγ­ ματικότητα – σκέψου μόνο όλα τα γελοία πράγματα που έχεις ακούσει για τα ξωτικά». Δεν μπόρεσε να μη γελάσει – και ο οξύς ήχος αντήχησε ξαφνικά ανάμεσα στα δέντρα. Ήταν τόσο ήσυχα εκεί, φυ­ σούσε μόνο το ευχάριστο αεράκι που της χάιδευε το πρόσω­ πο και ακουγόταν το απαλό μουρμουρητό του ποταμού. Δεν είχε ούτε κίνηση στους δρόμους ούτε φλυαρία ούτε σκέψεις που σφυροκοπούσαν το μυαλό της. Θα μπορούσε να συνη- θίσει αυτή την ησυχία. Είχε όμως και κάτι παράξενο. Σαν να έλειπε κάτι.