Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων

25 ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΛΕΩΝ μαλλιά του, σηκώνοντάς τα προς τα πάνω σαν καρφάκια – κάπως σαν ροκ σταρ. Ήταν δυνατόν κάποιος τόσο όμορφος να είναι τρελός; «Σου λέω την αλήθεια, Σόφι. Δεν ξέρω τι άλλο να πω». «Εντάξει» είπε εκείνη. Αν ο Φιτζ δεν είχε σκοπό να σο­ βαρευτεί, δε θα το έκανε ούτε εκείνη. «Ωραία. Είμαι ξωτικό. Πρέπει να βοηθήσω τον Φρόντο να καταστρέψει το δαχτυ­ λίδι και να σώσει τη Μέση Γη; Ή μήπως να φτιάχνω παιχνί­ δια στον Βόρειο Πόλο;» Εκείνος αναστέναξε, αλλά στα χείλη του τρεμόπαιξε ένα χαμόγελο. «Μήπως θα σε βοηθούσε αν σου έκανα μια επί­ δειξη;» «Βέβαια! Ανυπομονώ να με καταπλήξεις». Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της, ενώ εκείνος έβγαλε ένα λεπτό ασημένιο ραβδί με περίτεχνα σκαλίσματα στο πλάι. Στη μύτη του άστραφτε ένα μικρό στρογγυλό κρύσταλλο. «Αυτόείναι τομαγικόραβδί σου;»δενάντεξεναμηρωτήσει. Εκείνος έκανε μια γκριμάτσα. «Βασικά, είναι οδοδεί­ κτης». Στριφογύρισε το κρύσταλλο και το στερέωσε στην ασημένια πόρπη στην άκρη του ραβδιού. «Λοιπόν, αυτό ίσως να είναι λίγο επικίνδυνο. Μου υπόσχεσαι να κάνεις ακριβώς ό,τι σου πω;» Το χαμόγελό της έσβησε. «Εξαρτάται. Τι πρέπει να κάνω;» «Πρέπει να με κρατάς από το χέρι και να συγκεντρωθείς να μην το αφήσεις. Κι όταν λέω να συγκεντρωθείς, εννοώ να μη σκέφτεσαι απολύτως τίποτα άλλο. Μπορείς να το κά­ νεις αυτό;»