Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων

23 ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΛΕΩΝ «Κοίτα… δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να το εξηγήσω αυτό, οπότε απλά θα το πω: Δεν είμαστε άνθρωποι, Σόφι». Για μια στιγμή ήταν υπερβολικά σαστισμένη για να μιλή­ σει. Έπειτα ξέφυγε από τα χείλη της ένα υστερικό γέλιο. «Δεν είστε άνθρωποι» επανέλαβε κουνώντας το κεφάλι της. «Μάααλιστα». «Πού πας;» της φώναξε καθώς εκείνη κατευθυνόταν προς το πεζοδρόμιο. «Είσαι τρελός – κι εγώ επίσης που σ’ εμπιστεύτηκα». Κλότσησε το τσιμέντο καθώς απομακρυνόταν εκνευρισμένη. «Αλήθεια σου λέω» της φώναξε. «Σκέψου το λίγο, Σόφι». Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να ακούσει άλλη μία λέξη του, αλλά η ικεσία στη φωνή του την έκανε να στα­ ματήσει και να τον κοιτάξει. «Μπορούν να κάνουν αυτό οι άνθρωποι;» Έκλεισε τα μάτια του και εξαφανίστηκε. Έλειψε μόλις μια στιγμή, ήταν όμως αρκετή για να της προκαλέσει ναυτία. Ακούμπησε σε ένα αυτοκίνητο και ένιωσε τα πάντα γύρω της να γυρνάνε. «Εγώ όμως δεν μπορώ να το κάνω αυτό» τον αντέκρουσε καθώς έπαιρνε βαθιές ανάσες για να καθαρίσει το κεφάλι της. «Δεν έχεις ιδέα τι μπορείς να κάνεις όταν το πάρεις από­ φαση. Θυμήσου τι έκανες με τον στύλο πριν από λίγα μόλις λεπτά». Έδειχνε τόσο σίγουρος – και έβγαζε όντως κάποιο νόημα. Αλλά πώς ήταν δυνατόν; Και αν δεν ήταν άνθρωπος… τότε τι ήταν;