Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων

21 ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΛΕΩΝ Η Σόφι ήταν υπερβολικά σαστισμένη για να σκεφτεί κά­ ποιο σχέδιο, οπότε δεν αντιστάθηκε όταν την τράβηξε στον δρόμο. «Από πού πάμε;» τη ρώτησε όταν έφτασαν στην πρώτη διασταύρωση. Δεν ήθελε να βρεθεί μόνη μαζί του, οπότε του έδειξε βόρεια, προς τον Ζωολογικό Κήπο του Σαν Ντιέγο, όπου σίγουρα θα είχε κόσμο – παρά τις πυρκαγιές. Άρχισαν να τρέχουν, αν και δεν τους κυνηγούσε κανείς, και για πρώτη φορά της Σόφι της έλειπε να ακούει τις σκέψεις. Δεν είχε ιδέα τι ήθελε οΦιτζ κι αυτό άλλαζε τα πάντα. Από το μυαλό της περνούσαν τρομακτικά σενάρια, τα περισσότερα από τα οποία περιλάμβαναν πράκτορες της κυβέρνησης να την πετάνε σε σκούρα βανάκια για να κάνουν πάνω της πει­ ράματα. Κοιτούσε συνεχώς τον δρόμο, έτοιμη να το βάλει στα πόδια αν αντιλαμβανόταν οποιαδήποτε ύποπτη κίνηση. Έφτασαν στο τεράστιο πάρκινγκ του ζωολογικού κήπου και η Σόφι χαλάρωσε όταν είδε ότι υπήρχε τριγύρω κόσμος, που περιφερόταν ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Τίποτα δεν μπο­ ρούσε να συμβεί μπροστά σε τόσους μάρτυρες. Έκοψε λίγο ταχύτητα και άρχισε να περπατάει πιο αργά. «Τι θέλεις;» ρώτησε όταν της πέρασε το λαχάνιασμα. «Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω, αλήθεια σου λέω». Η φωνή του ακουγόταν ειλικρινής. Παρ’ όλα αυτά, δυ­ σκολευόταν να τον πιστέψει. «Γιατί με ψάχνατε;» ρώτησε και τράβηξε μια βλεφαρίδα, τρέμοντας για την απάντηση.