Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων

20 ΣΑΝΟΝ ΜΕΣΕΝΤΖΕΡ της. Δεν τον ένιωθε βαρύ, αν και ήταν σίγουρη ότι θα ζύ­ γιζε έναν τόνο. «Άφησέ τον κάτω» την προειδοποίησε μια γνώριμη φωνή με ιδιαίτερη προφορά και την επανέφερε στην πραγματικό­ τητα. ΗΣόφι έβγαλε μια κραυγή και κατέβασε το χέρι της χωρίς δεύτερη σκέψη. Η λάμπα άρχισε να πέφτει καταπάνω τους. «Πρόσεχε!» της φώναξε ο Φιτζ και την τράβηξε στην άκρη ένα κλάσμα του δευτερολέπτου προτού η λάμπα πέσει με κρότο στο έδαφος. Ηδύναμη της πτώσης τούς τίναξε και έπε­ σαν και οι δυο στο πεζοδρόμιο. Το σώμα του Φιτζ έκανε πιο ομαλή την πτώση της, καθώς προσγειώθηκε στο στήθος του. Ένιωσε τον χρόνο να σταματάει. Τον κοίταξε στα μάτια –μάτια που ήταν τώρα όσο πιο γουρ­ λωμένα ήταν δυνατόν–, προσπαθώντας να βάλει μια τάξη στον καταιγισμό από σκέψεις και ερωτήσεις που περιστρέ­ φονταν σαν δίνη στο μυαλό της για να βρει κάποια λογική. «Πώς το έκανες αυτό;» της ψιθύρισε. «Δεν έχω ιδέα». Ανακάθισε και έφερε τα τελευταία δευ­ τερόλεπτα ξανά στο μυαλό της. Δεν έβγαινε κανένα νόημα. «Πρέπει να φύγουμε από εδώ» την προειδοποίησε οΦιτζ, δείχνοντας τον οδηγό που τους κοιτούσε σαν να είχε γίνει μάρτυρας ενός θαύματος. «Το είδε» είπε πνιχτά η Σόφι και ένιωσε το στήθος της να σφίγγεται από πανικό. ΟΦιτζ τη βοήθησε να σηκωθεί καθώς σηκωνόταν κι εκεί­ νος. «Πάμε, πρέπει να εξαφανιστούμε».