Οι Φύλακες των Χαμένων Πόλεων 4: Αθέατοι

21 AΘΕΑΤΟΙ «Έι, για μια στιγμή» πετάχτηκε ο Κίφι. «Με περνάει μό­ νο μερικούς μήνες». «Εμ, όταν λες “μερικούς”, εννοείς έντεκα » τον διόρθωσε ο Φιτζ. ΟΝτεξ ρουθούνισε. «Πο, φίλε, είστε πολύ μεγάλοι εσείς». Κοίταξε καμαρωτός τηΣόφι, που έγινε κατακόκκινη, αφού σκεφτόταν το ίδιο πράγμα. Δηλαδή… δε σκεφτόταν πως ήταν μεγάλοι ο Φιτζ και ο Κίφι, ήταν όμως σίγουρα μεγαλύτεροι από εκείνη. Είχε μαντέψει ότι ο Κίφι ήταν δεκατεσσάρων, κάτι που σήμαινε ότι ο Φιτζ ήταν τουλάχιστον δεκαπέντε – θα μπο­ ρούσαν όμως να είναι ακόμα πιο μεγάλοι… Ήταν δύσκολο να κρατήσεις λογαριασμό με τις ηλικίες στις Χαμένες Πόλεις. Τα ξωτικά δεν έδιναν ιδιαίτερη σημα­ σία σ’ αυτό, αφού ζούσαν σχεδόν για πάντα. Στην πραγμα­ τικότητα, η Σόφι δεν είχε την παραμικρή ιδέα πόσων χρονών ήταν καθένας από τους φίλους της. Ποτέ δεν ανέφεραν τα γενέθλιά τους. Ίσως αυτό σήμαινε ότι δε θα έπρεπε να δίνει ούτε κι εκείνη σημασία στην ηλικία – ήξερε όμως πολύ κα­ λά ότι η ίδια ήταν δεκατριών και μισό και η διαφορά ανάμε­ σα σε εκείνη και στα αγόρια τής φαινόταν τεράστια. «Έι, κι εγώ είμαι ο μόνος που ξέρει πού πάμε» είπε οΦιτζ. «Οπότε είμαι αρχηγός και… μάλλον πρέπει να φύγουμε πια. Αν και για περίμενε λίγο – πού είναι η μαμά; Δε θα την απο­ χαιρετήσουμε;» Ο Άλντεν έριξε μια ματιά στην Μπιάνα. «Η μητέρα σας έχει να κάνει κάτι αυτή τη στιγμή. Μου είπε όμως να σας πω ότι θα σας δει σύντομα».