Οι φαροφύλακες

E M M A S T O N E X 22 Η θάλασσα φουσκώνει κι αναδεύεται από κάτω τους, τραμπαλίζοντας και χαστουκίζοντας και σείοντας απειλη­ τικά. Το αεράκι σιγοντάρει γλιστρώντας πάνω στο νερό, κάνοντάς το να ρυτιδιάζει και να σκορπίζει. Ένας πίδακας ψεκάδων σκάει στην πλώρη και τα κύματα βαραίνουν και βαθαίνουν μυστικά. Όταν ο Τζόρι ήταν παιδί και έπαιρναν το πλοίο από το Λίμινγκτον για το Γιάρμουθ, κοιτούσε πά­ νω από το στηθαίο στο κατάστρωμα και απορούσε πώς το έκανε αυτό η θάλασσα βουβά, χωρίς πραγματικά να το προσέχεις, πώς χαμήλωνε η κουπαστή και χανόταν η στε­ ριά, έτσι που αν έπεφτες μέσα θα ήταν τριάντα μέτρα κά­ τω. Θα υπήρχαν ζαργάνες και μούστελοι, παράξενες, πρη­ σμένες, γυαλιστερές μορφές με απαλά διερευνητικά πλο­ κάμια και μάτια σαν θολές μπίλιες. Ο φάρος ζυγώνει, η γραμμή γίνεται πάσσαλος, ο πάσ­ σαλος γίνεται δάχτυλο. «Να τος. Ο Βράχος της Κόρης». Τώρα πια διακρίνουν τα σημάδια της θάλασσας γύρω από τη βάση, τις ουλές που έχει επισωρεύσει ο βίαιος καιρός ύστερα από δεκαετίες κυριαρχίας. Παρότι το έχει κάνει πολλές φορές, κάθε που πλησιάζει στη Βασίλισσα των Φάρων ο Τζόρι πάντοτε νιώθει κάπως παράξενα: σαν να τον έχουν μαλώσει, ασήμαντος, ίσως και λίγο φοβισμέ­ νος. Μια κολόνα πενήντα μέτρων ηρωικής βικτοριανής μηχανικής, η Κόρη δεσπόζει ωχρή και μεγαλόπρεπη κό­ ντρα στον ορίζοντα, ένα στωικό προπύργιο της ασφάλειας των ναυτικών. «Ήταν από τους πρώτους» λέει ο Τζόρι. «Το χίλια οχτα