Οι φαροφύλακες

Ο Ι Φ Α Ρ Ο Φ Υ Λ Α Κ Ε Σ 21 λια. Οι φύλακες το προτιμούν έτσι, ο Τζόρι το ξέρει: Καλύ­ τερα να μην είναι τόσο κοντά στη στεριά ώστε να μπορείς να τη δεις από το δαχτυλίδι και να σου θυμίζει το σπίτι. Ο νεαρός κάθεται έχοντάς της στραμμένη την πλάτη – παράξενος τρόπος ν’ αρχίζεις, σκέφτεται ο Τζόρι, με την πλάτη σου γυρισμένη σ’ αυτό προς το οποίο κατευθύνεσαι. Ξύνει με τα δόντια του μια γρατζουνιά στον αντίχειρά του. Το πρόσωπό του είναι απαλό, φαίνεται ζαλισμένος και άπειρος. Μα κάθε θαλασσινός χρειάζεται χρόνο για να συνηθίσει. «Έχεις ξαναβρεθεί ποτέ σε πύργο, γιε μου;» «Ήμουν στο Τρέβοουζ. Ύστερα νότια στο Σεντ Κάθριν». «Αλλά ποτέ σε πύργο». «Όχι, ποτέ σε πύργο». «Πρέπει να το λέει η καρδούλα σου» λέει ο Τζόρι. «Και πρέπει επίσης να τα πηγαίνεις καλά με τους άλλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί». «Α, δεν θα έχω πρόβλημα μ’ αυτό». «Φυσικά και δεν θα έχεις. Ο αρχιφαροφύλακάς σου είναι καλός άνθρωπος, αυτό κάνει όλη τη διαφορά». «Οι άλλοι δύο;» «Μου είπαν να έχω τον νου μου στον επικουρικό. Αλλά, αφού είναι πάνω κάτω στην ηλικία σου, το δίχως άλλο θα τα πάτε μια χαρά». «Τι τρέχει μ’ αυτόν;» Ο Τζόρι χαμογελάει με την έκφραση του νεαρού. «Δεν χρειάζεται να κάνεις τέτοια μούτρα. Η υπηρεσία ξεχειλίζει από ιστορίες, δεν είναι όλες αληθινές».