Οι φανταστικοί Μπράιτστορμ 2: Σκοτεινοί ψίθυροι

11 Πήδησαν τα περίτεχνα κάγκελα κι έτρεξαν προς το μεγάλο σπίτι σαν τις αλεπούδες μες στη νύχτα. Στάθηκαν πίσω από έναν φουντωτό θάμνο τριανταφυλλιάς, κάτω από τα μεγάλα ανοιχτά παράθυρα με τις χιονάτες κουρ- τίνες που φούσκωναν απαλά από τη ζεστή βραδινή αύρα. Οι λάμπες πετρελαίου μέσα έλουζαν το γρασίδι με την πορτοκαλιά τους λάμψη. Το δωμάτιο ήταν πλούσια διακοσμημένο με επίχρυ- σους καθρέφτες, αφράτα μπλε και βαθυκόκκινα μαξιλά- ρια, χρυσά γύψινα και καταπράσινα φυτά, τέτοια που ο Άρθουρ ήξερε πως δεν υπήρχαν στη Λονδίνη. «Λες να είναι από κρύσταλλα και διαμάντια εκείνος ο πολυέλαιος;» ψιθύρισε. «Και βάζω στοίχημα πως αυτό είναι αληθινό χρυσάφι. Με πόνεσαν τα μάτια μου από την τόση πολυτέλεια, Άρτι». Ένας άγνωστός τους άντρας πήγε κοντά στο τζάκι, κοί- ταξε το ρολόι τσέπης του και διόρθωσε το ρολόι στο ράφι. Στο έπιπλο δίπλα του, αν και ήταν δύσκολο να ξεχωρίσουν από τόση απόσταση, υπήρχαν φωτογραφίες ανθρώπων σε διάφορα μέρη: κορυφές βουνών, χιονισμένα τοπία, ζού- γκλες – και μια κάπως τρομαχτικήφωτογραφία ενός άντρα που κρατούσε ψηλά το κεφάλι ενός νεκρού ζώου που του Άρθουρ τού φάνηκε σαν αρκούδα του Βόρειου Πολικού. Όταν ο άντρας τέλειωσε με το ρολόι, γύρισε και κοντοστά- θηκε σκεφτικός. Είχε κάτι γνώριμο η όψη του, ο Άρθουρ όμως δεν μπορούσε να καταλάβει τι. Ήταν μεγάλος σε ηλικία, με βλέμμα κοφτερό και κοντοκουρεμένα άσπρα μαλλιά. Οι ρυτίδες αυλάκωναν τα μάτια και τη ράχη της