Οι επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ

S T U A R T T U R T O N 14 Πετρώνω από τη δυσάρεστη έκπληξη. Όταν αποφασίζω να τρέξω στο κατόπι τους, είναι και οι δύο σχεδόν έξω από το οπτικό μου πεδίο. Ορμάω με μια ταχύτητα που δεν φανταζό­ μουν ότι διέθετα με το πονεμένο μου κορμί. Ωστόσο, όσο γρή­ γορα κι αν τρέχω, είναι πάντα λίγο μπροστά μου. Ιδρώτας κυλάει στο μέτωπό μου, νιώθω τα ήδη κουρασμένα πόδια μου όλο και πιο βαριά, μέχρι που δεν αντέχω άλλο και σωριάζομαι στις λάσπες. Σέρνομαι ανάμεσα στα φύλλα κι ανα­ σηκώνομαι τη στιγμή που ακούγεται η κραυγή της. Πλημμυρί­ ζει το δάσος, τεταμένη από τον φόβο και κόβεται από έναν πυροβολισμό. «Άννα!» φωνάζω απελπισμένα. «Άννα!» Η μόνη απάντηση που παίρνω είναι ο απόηχος της εκπυρ­ σοκρότησης του πιστολιού. Τριάντα δευτερόλεπτα. Αυτός είναι ο χρόνος που δίστασα όταν την είδα για πρώτη φορά και τόσο μακριά ήμουν όταν δολοφονήθηκε. Τριάντα δευτερόλεπτα αναποφασιστικότητας, τριάντα δευτερόλεπτα για να χαθεί κάθε ελπίδα. Υπάρχει ένα χοντρό κλαδί στα πόδια μου, το παίρνω και το κραδαίνω για να δω πώς είναι. Το βάρος του και η τραχιά υφή του με κάνουν να νιώθω ασφαλής. Δεν θα έχει ιδιαίτερο απο­ τέλεσμα απέναντι σε ένα πιστόλι, αλλά είναι καλύτερα από το να ψάχνω άοπλος στο δάσος. Εξακολουθώ να βαριανασαίνω, εξακολουθώ να τρέμω από το τρέξιμο, αλλά η ενοχή με ωθεί προς την κατεύθυνση που ακούστηκε η κραυγή της Άννας. Φο­ βούμενος μην κάνω υπερβολικό θόρυβο, παραμερίζω τα κλα­ διά που κρέμονται χαμηλά, ψάχνοντας για κάτι που δεν θέλω στην πραγματικότητα να δω. Κλαδιά σπάνε στ’ αριστερά μου. Κρατάω την ανάσα μου, προσπαθώ με όλες μου τις δυνά­ μεις να ακούσω.