Οι επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ

S T U A R T T U R T O N 12 Μπορείς να αναπνεύσεις, φτάνει να ηρεμήσεις. Υπάρχει κάτι καθησυχαστικό σε αυτή την εσωτερική φωνή, μία ψυχρή βεβαιότητα. Κλείσε τα μάτια σου, άκουσε το δάσος. Σύνελθε. Υπακούω στη φωνή, κλείνω σφιχτά τα μάτια μου, αλλά το μόνο που μπορώ να ακούσω είναι το αγωνιώδες αγκομαχητό μου. Την περισσότερη ώρα σκεπάζει κάθε άλλον ήχο, αλλά σιγά σιγά, σταδιακά, καταφέρνω να δημιουργήσω μια ρωγμή στον φόβο μου, ώστε να φτάσουν κι άλλοι ήχοι στ’ αυτιά μου. Σταγόνες βροχής πέφτουν ρυθμικά πάνω στα φύλλα, τα κλα­ διά θροΐζουν πάνω από το κεφάλι μου. Υπάρχει ένα ρυάκι λίγο πιο πέρα, στα δεξιά μου, και κοράκια πάνω στα δέντρα, τα φτερά τους χτυπούν με θόρυβο καθώς σηκώνονται να πετά­ ξουν. Κάτι τρέχει μες στη χαμηλή βλάστηση, ακούω το ποδο­ βολητό ενός κουνελιού που περνά τόσο κοντά μου, ώστε νομί­ ζω πως θα με αγγίξει. Μία μία ενώνω αυτές τις πρόσφατες αναμνήσεις ώσπου αποκτάω πέντε λεπτά παρελθόν που έχω ζήσει. Φτάνουν για να σταματήσουν τον πανικό, τουλάχιστον προς ώρας. Σηκώνομαι άτσαλα, έκπληκτος από το πόσο ψηλός είμαι, πόσο μακριά μού φαίνεται το έδαφος. Τινάζω τα βρεγμένα φύλλα από το παντελόνι μου προσπαθώντας να βρω την ισορ­ ροπία μου και παρατηρώ για πρώτη φορά ότι φοράω βραδινό σακάκι. Το πουκάμισό μου είναι λερωμένο με λάσπες και κόκ­ κινο κρασί. Πρέπει να ήμουν σε κάποια δεξίωση. Οι τσέπες μου είναι άδειες και δεν φοράω παλτό, συνεπώς δεν πρέπει να έχω απομακρυνθεί πολύ αποκεί που ήρθα. Αυτό είναι καθησυ­ χαστικό. Κρίνοντας από το φως, είναι πρωί, οπότε κατά πάσα πιθα­ νότητα έμεινα έξω όλη νύχτα. Όμως, κανείς δεν ντύνεται επί­ σημα για να περάσει μόνος του το βράδυ, που σημαίνει ότι