Οι επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ

1 Πρώτη ημέρα Σ ε κάθε βήμα ξεχνάω τα πάντα. «Άννα!» φωνάζω στο τέλος και κλείνω αμέσως το στόμα μου από την έκπληξη. Το μυαλό μου έχει αδειάσει. Δεν ξέρω ποια είναι η Άννα ούτε γιατί φωνάζω το όνομά της. Δεν ξέρω καν πώς βρέθηκα εδώ. Μέ­ σα στο δάσος να προσπαθώ να προφυλάξω τα μάτια μου από το ψιλόβροχο. Η καρδιά μου πάει να σπάσει, μυρίζω ιδρώτα, τα πόδια μου τρέμουν. Πρέπει να έτρεξα, αλλά δεν θυμάμαι γιατί. «Πώς ...» δεν τελειώνω τη φράση γιατί βλέπω τα χέρια μου, τα ίδια μου τα χέρια. Είναι κοκαλιάρικα, άσχημα. Τα χέρια ενός ξένου. Δεν τα αναγνωρίζω. Είμαι στα πρόθυρα του πανικού, προσπαθώ να θυμηθώ κά­ τι, οτιδήποτε για τον εαυτό μου: κάποιο μέλος της οικογένειάς μου, τη διεύθυνσή μου, την ηλικία μου, οτιδήποτε, αλλά δεν μου έρχεται τίποτα. Ούτε καν το όνομά μου. Όλες οι μνήμες που είχα μέχρι πριν από μερικά δευτερόλεπτα έχουν χαθεί. Πνίγομαι, λαχανιάζω. Το δάσος γυρίζει, βλέπω μαύρα στίγ­ ματα. Ηρέμησε. «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» λέω ξέπνοα, το αίμα βουίζει στα αυτιά μου, σωριάζομαι στο έδαφος και τα δάχτυλά μου βουλιάζουν στη λάσπη.