Οι επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ

O I Ε Π Τ Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι Τ Η Σ Ε Β Ε Λ Ι Ν Χ Α Ρ Ν Τ Κ Α Σ Τ Λ 27 κουραστώ, να ανακτήσω τις δυνάμεις μου, κι όσο ένοχος κι αν νιώθω για τον θάνατο της Άννας, δεν θέλω να τριγυρίζω μόνος μου σ’ αυτό το δάσος. Παραλίγο να μη γυρίσω την πρώτη φορά. Συγκατανεύω με μια ελαφριά κλίση του κεφαλιού μου. «Σας ευχαριστώ, Σεμπάστιαν» λέει. «Το λουτρό σας είναι έτοιμο. Γιατί δεν κάνετε ένα μπάνιο να φρεσκαριστείτε; Θα στείλω να φωνάξουν τον γιατρό και θα ζητήσω από τον βαλέ μου να σας φέρει μερικά ρούχα. Ξεκουραστείτε λίγο, θα συνα­ ντηθούμε στο σαλόνι την ώρα του γεύματος». Καλά θα κάνω να τον ρωτήσω γι’ αυτό το μέρος πριν φύγει, για ποιο λόγο βρίσκομαι εδώ, αλλά ανυπομονώ να πάει να κάνει τις ερωτήσεις του για να προχωρήσουμε στην έρευνά μας. Μόνο μία ερώτηση μου φαίνεται σημαντική τώρα και έχει ήδη ανοίξει την πόρτα όταν επιτέλους βρίσκω τις λέξεις για να τη θέσω. «Υπάρχει κάποιος συγγενής μου εδώ στο σπίτι;» ρωτάω. «Κάποιος που μπορεί να ανησυχεί για μένα;» Γυρίζει το κεφάλι του και με κοιτάζει διστακτικά, με συ­ μπόνια. «Είστε εργένης, παλιόφιλε. Δεν έχετε οικογένεια πέρα από μια εκκεντρική θεία κάπου, που διαχειρίζεται τα οικονο­ μικά σας. Έχετε φίλους, φυσικά, εμένα μεταξύ άλλων, αλλά όποια κι αν είναι αυτή η Άννα δεν μου την έχετε αναφέρει ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι σήμερα δεν σας είχα ακούσει να προφέρετε αυτό το όνομα». Αμήχανος, μου γυρίζει την πλάτη και μ’ αφήνει μόνο με την απογοήτευσή μου. Εξαφανίζεται στον κρύο διάδρομο. Η φωτιά τρεμοπαίζει αβέβαια καθώς η πόρτα κλείνει πίσω του.