Οι επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ

S T U A R T T U R T O N 24 σαστισμένο χαμόγελο, τα χέρια του κρέμονται ανάμεσα στα γόνατά του. «Κάτι μου διαφεύγει, νομίζω. Πώς γίνεται να γνω­ ρίζετε το όνομά της, αλλά να μην είστε σίγουρος...» «Έχω χάσει τη μνήμη μου, διάολε» τον διακόπτω. Η ομολο­ γία μου πέφτει με γδούπο στο πάτωμα ανάμεσά μας. «Εδώ δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά μου, όχι κι αυτά των φίλων μου». Διακρίνω στο βλέμμα του την επιφύλαξη που φουντώνει. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω· ακόμα και στα δικά μου αυτιά όλα αυτά ακούγονται παράλογα. «Η μνήμη μου δεν έχει καμιά σχέση με αυτό στο οποίο υπήρξα μάρτυρας» επιμένω, προσπαθώντας να σώσω ό,τι μπορώ από την αξιοπιστία μου. «Είδα να κυνηγάνε μια γυναί­ κα, έβγαλε μια κραυγή και μετά ακούστηκε ένας πυροβολι­ σμός. Πρέπει να ψάξουμε στο δάσος!» «Καταλαβαίνω» λέει και σωπαίνει διώχνοντας ένα χνούδι από το μπατζάκι του. Τα επόμενα λόγια του είναι εικασίες, λόγια που τα διάλεξε προσεκτικά κι ακόμα πιο προσεκτικά μου τα σερβίρει. «Υπάρχει καμία πιθανότητα οι δύο άνθρωποι που είδατε να ήταν εραστές; Που έπαιζαν, ίσως, κάποιο παιχνίδι στο δάσος; Ο ήχος θα μπορούσε να ήταν το σπάσιμο ενός κλαδιού ή ακόμα και μια πιστολιά εκκίνησης». «Όχι, όχι, ζητούσε βοήθεια, ήταν φοβισμένη» λέω και πετά­ γομαι όρθιος από την ταραχή μου – η λερωμένη πετσέτα μού πέφτει από τα χέρια στο πάτωμα. «Ασφαλώς, ασφαλώς» λέει καθησυχαστικά κοιτάζοντάς με καθώς πηγαίνω πάνω κάτω. «Αλήθεια σας πιστεύω, αγαπητέ μου φίλε, αλλά η αστυνομία είναι σχολαστική με τέτοια πράγ­ ματα και οι αστυνομικοί απολαμβάνουν ιδιαιτέρως να κάνουν όσους είναι ανώτεροί τους να φαίνονται ανόητοι».