Οι επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ

O I Ε Π Τ Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι Τ Η Σ Ε Β Ε Λ Ι Ν Χ Α Ρ Ν Τ Κ Α Σ Τ Λ 23 δείχνει μια πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι που καίει υποτονικά και, δίνοντάς μου μια καθαρή άσπρη πετσέτα, κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και σταυρώνει τα πόδια του. «Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, παλιόφιλε» λέει. «Δεν έχουμε χρόνο» λέω σφίγγοντας το μπράτσο της πολυ­ θρόνας. «Θα απαντήσω σε όλες τις ερωτήσεις σας εν ευθέτω χρόνω, αλλά πρέπει πρώτα να καλέσουμε την αστυνομία και να ψάξουμε στο δάσος! Ένας τρελός κυκλοφορεί ελεύθερος». Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω, λες και η αλήθεια των λεγομένων μου κρύβεται κάπου ανάμεσα στις πτυχές των βρό­ μικων ρούχων μου. «Φοβάμαι πως δεν μπορούμε να καλέσουμε κανέναν, δεν υπάρχει τηλεφωνική γραμμή εδώ» λέει τρίβοντας τον λαιμό του. «Αλλά μπορούμε να ψάξουμε στο δάσος και να στείλουμε έναν υπηρέτη στο χωριό, αν βρούμε κάτι. Πόση ώρα θέλετε για να αλλάξετε; Θα πρέπει να μας δείξετε πού συνέβη». «Να σας πω...» Στρίβω την πετσέτα από την αμηχανία μου. «Είναι δύσκολο, είχα χάσει τον προσανατολισμό μου». «Τότε δώστε μου μία περιγραφή» λέει σηκώνοντας το ένα μπατζάκι του και εκθέτοντας στο βλέμμα μου την γκρίζα κάλ­ τσα του. «Πώς ήταν ο δολοφόνος;» «Δεν είδα το πρόσωπό του, φορούσε ένα βαρύ μαύρο παλτό». «Και αυτή η Άννα που λέτε;» «Φορούσε επίσης μαύρα» λέω και νιώθω τα μάγουλά μου να καίνε, συνειδητοποιώντας ότι κάπου εδώ τελειώνουν οι πληροφορίες που διαθέτω. «Εγώ... κοιτάξτε, το μόνο που ξέρω είναι το όνομά της». «Συγχωρέστε με, Σεμπάστιαν, υπέθεσα πως ήταν φίλη σας». «Όχι...» ψελλίζω. «Θέλω να πω, ίσως. Δεν είμαι σίγουρος». Ο καλός Σαμαρείτης μου γέρνει προς τα εμπρός με ένα