Οι επτά θάνατοι της Έβελιν Χαρντκάστλ

S T U A R T T U R T O N 20 και λινό παντελόνι, κατεβαίνει δυο δυο τα σκαλιά. Πρέπει να έχει πενηνταρίσει, αλλά τα χρόνια δεν τον έχουν χαλάσει, αντίθετα φαίνεται χορτασμένος από τις απολαύσεις της ζωής. Με τα χέρια στις τσέπες διασχίζει το δωμάτιο και έρχεται προς το μέρος μου, διαγράφοντας μια ευθεία γραμμή ανάμεσα στους βωβούς υπη­ ρέτες που κάνουν στην άκρη για να περάσει. Αμφιβάλλω αν τους έχει καν προσέξει, με τόση ένταση που με κοιτάζει. «Φίλτατε, για το όνομα του Θεού, τι σας συνέβη;» ρωτάει και το μέτωπό του σκιάζεται από την ανησυχία. «Την τελευ­ ταία φορά που σας είδα...» «Πρέπει να καλέσουμε την αστυνομία» λέω πιάνοντας το χέρι του. «Δολοφόνησαν την Άννα». Αναστάτωση και ψίθυροι ολόγυρά μας. Με κοιτάζει συνοφρυωμένος και ρίχνει μια κοφτή ματιά στους υπηρέτες που έχουν πλησιάσει προς το μέρος μας. «Την Άννα;» ρωτάει χαμηλόφωνα. «Ναι, την Άννα, την κυνήγησε». «Ποιος;» «Κάποιος με μαύρα ρούχα, πρέπει να καλέσουμε την αστυ­ νομία!» «Σε λιγάκι, ας ανέβουμε πρώτα στο δωμάτιό σας» μου λέει καθησυχαστικά οδηγώντας με προς τη σκάλα. Δεν ξέρω αν οφείλεται στη ζέστη του σπιτιού ή στην ανα­ κούφιση που βρήκα επιτέλους ένα φιλικό πρόσωπο, αλλά νιώ­ θω ότι θα λιποθυμήσω κι αναγκάζομαι να πιαστώ από την κουπαστή για να μην πέσω καθώς ανεβαίνουμε τις σκάλες. Ένα εκκρεμές μάς υποδέχεται πάνω, ο μηχανισμός του εί­ ναι σκουριασμένος, τα δευτερόλεπτα παρέρχονται με τα τικ τακ του. Είναι πιο αργά από ό,τι περίμενα, σχεδόν 10:30 π.μ. Οι διάδρομοι εκατέρωθεν οδηγούν σε αντικριστές πτέρυγες του σπιτιού, αν και αυτός προς την ανατολική πτέρυγα είναι