Οι επτά αγγελιοφόροι

Ν Τ Ι Ν Ο Μ Π Ο Υ Τ Ζ Α Τ Ι 14 γεννήθηκα. Είσαι ο μοναδικός δεσμός που μου απέμεινε με τον κόσμο που κάποτε ήταν και δικός μου. Τα πιο πρόσφατα μηνύματα με πληροφόρησαν πως πολλά πράγ- ματα έχουν αλλάξει, πως ο πατέρας μου πέθανε, πως το στέμμα πέρασε στον μεγαλύτερο αδερφό μου, πως με θε- ωρούν χαμένο, πως έχτισαν ψηλά πέτρινα παλάτια εκεί που πρώτα έστεκαν οι βελανιδιές κάτω απ’ τις οποίες πήγαινα συνήθως να παίξω. Αλλά θα είναι για πάντα η παλιά μου πατρίδα. Είσαι ο τελευταίος μου σύνδεσμος μαζί τους, Κάιο. Ο πέμπτος αγγελιοφόρος, ο Μπαρτολομέο, που θα με προ- φτάσει, Θεού θέλοντος, σε έναν χρόνο και οκτώ μήνες, δεν θα μπορέσει να ξαναφύγει γιατί δεν θα προλάβει να γυρίσει. Ύστερα από σένα η σιωπή, Κάιο, εκτός κι αν βρω επιτέλους τα πολυπόθητα σύνορα. Αλλά όσο πιο πολύ προχωρώ, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι δεν υπάρχουν σύνορα. Δεν υπάρχουν σύνορα, υποπτεύομαι, τουλάχιστον με την έννοια που έχουμε συνηθίσει να τα σκεφτόμαστε. Δεν υπάρχουν μεθοριακά τείχη, ούτε διαχωριστικές κοιλάδες ούτε βουνά που κλείνουν το πέρασμα. Πιθανότατα, θα διασχίσω το σύνορο χωρίς καν να το αντιληφθώ, και θα συνεχίσω να προχωράω, ανίδεος. Γι’ αυτό δεν θα αφήσω τον Μπαρτολομέο και τους άλ- λους αγγελιοφόρους έπειτα από αυτόν, όταν με προλάβουν ξανά, να πάρουν πάλι τον δρόμο για την πρωτεύουσα· απε- ναντίας, θα τους στείλω μπροστά, να προπορεύονται, ώστε να μπορώ να μαθαίνω προκαταβολικά τι με περιμένει. Εδώ και κάποιον καιρό μια ασυνήθιστη αδημονία φου- ντώνει μέσα μου τις νύχτες, και δεν είναι πια η νοσταλγία για τις χαρές που άφησα, όπως συνέβαινε τον πρώτο καιρό