Οι επιβάτες της αποβάθρας 5

C L A R E P O O L E Y 16 Οπωσδήποτε, κανείς δεν μιλούσε, ούτε σε αυτήν ούτε στον οποιονδήποτε άλλο. Όλοι γνώριζαν τον δεύτερο νόμο των καθημερινών μετακινήσεων με το τρένο για τη δουλειά: επιτρέπεται να γνέψεις σ’ έναν συνεπιβάτη που έχεις συ- ναντήσει πολλές φορές ή ακόμα –σε εξαιρετικές περιπτώ- σεις– να ανταλλάξεις ένα ξερό χαμόγελο ή ένα στριφογύ- ρισμα των ματιών με αφορμή μια αναγγελία του εισπρά- κτορα από το μεγάφωνο, αλλά ποτέ, μα ποτέ δεν πιάνεις κουβέντα. Εκτός και αν ήσουν παλαβός. Που αυτή δεν ήταν, παρά τα όσα λέγονταν. Ένας ασυνήθιστος θόρυβος έκανε την Αϊόνα να σηκώσει τα μάτια της. Αναγνώρισε τον άντρα που καθόταν μπροστά της. Δεν έπαιρνε συνήθως αυτόν τον συρμό, αλλά τον έβλε- πε συχνά στην επιστροφή, στο τρένο των 18:17 από τον σταθμό Γουότερλου. Τον είχε προσέξει λόγω του εξαιρετι- κά προσεγμένου του ντυσίματος που κανονικά θα θαύμα- ζε, αν δεν της χαλούσε τη συνολική εικόνα το φοβερό του- πέ του, σε στιλ «εγώ είμαι και άλλος κανένας» το οποίο συναντάς μόνο σε λευκούς, ετεροφυλόφιλους άντρες με τεράστια οικονομική άνεση. Το μαρτυρούσε η τάση του να κάθεται με ανοιχτά τα πόδια και να μιλάει με εξαιρετικά δυνατή φωνή στο κινητό του τηλέφωνο περί χρηματιστηρίων και θέσεων αγοράς . Μια φορά, τον είχε ακούσει να μιλάει για τη γυναίκα του με τον χαρακτηρισμό η πρήχτρα . Κατέ- βαινε πάντοτε στον σταθμό Σέρμπιτον, το οποίο για κάποιο λόγο δεν της κολλούσε. Η Αϊόνα έδινε παρατσούκλια σε όσους επιβάτες αναγνώριζε, και του συγκεκριμένου ήταν «σενιαρισμένος αλλά σεξιστής Σέρμπιτον».