Οι επιβάτες της αποβάθρας 5

C L A R E P O O L E Y 14 ξεκοκαλισμένη ένας υποτακτικός σερβιτόρος με γαλλική προφορά, με τη συνοδεία ενός μπουκαλιού με παγωμένο Σαμπλί. Προσπάθησε να θυμηθεί την τελευταία φορά που κάποιος –εκτός από τη Μπία– είχε επιχειρήσει να τη χου- φτώσει κάτω από το τραπέζι, αλλά δεν τα κατάφερε. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90, εν πάση περιπτώσει. Η Αϊόνα κοιτάχτηκε στον καθρέφτη του χολ. Για σήμε- ρα είχε διαλέξει να φορέσει το αγαπημένο της κόκκινο ταγιέρ – εκείνο που δήλωνε Δεν παίζω παιχνίδια και Ούτε να το διανοηθείς, κύριος. «Λούλου!» φώναξε, για να ανακαλύψει ότι το γαλλικό μπουλντόγκ βρισκόταν ήδη δίπλα στα πόδια της, έτοιμο να φύγει. Άλλο ένα πλάσμα της συνήθειας. Έσκυψε για να περάσει το λουρί στο φούξια κολάρο του σκύλου, που είχε το όνομα της Λούλου γραμμένο με ψεύτικα διαμάντια πά- νω του. Η Μπία δεν ενέκρινε τα αξεσουάρ της Λούλου. Αγάπη μου, σκυλί είναι, όχι παιδί , της είχε πει άπειρες φορές. Η Αϊόνα το ήξερε πολύ καλά. Τα παιδιά τη σήμερον ημέρα ήταν εγωκεντρικά, τεμπέλικα και κακομαθημένα, σκεφτό- ταν. Καμία σχέση με την αγαπημένη Λούλου. Η Αϊόνα άνοιξε την εξώπορτα και γύρισε προς τη σκάλα, φωνάζοντας όπως πάντα «Αντίο, Μπία! Φεύγω για το γρα- φείο. Θα μου λείψεις!» Το πλεονέκτημα του να παίρνει το τρένο από τον σταθμό Χάμπτον Κορτ ήταν πως εκεί τελείωνε η γραμμή ή αποκεί ξεκινούσε, ανάλογα, φυσικά, με το προς τα πού πήγαινες. Κάπου σε όλο αυτό υπήρχε ένα δίδαγμα ζωής, σκεφτόταν