Οι επιστήμονες (Οι μεγάλοι μικροί)

Ο Κόστια χαμογέλασε. «Είναι η μητέρα μου. Δηλαδή ήταν… Θέλω να πω… πέθανε όταν ήμουν έξι χρονών». Ο Βερν γύρισε προς το μέρος του. Στο πρόσωπό του εμφανίστηκε ένα απαλό συγκαταβατικό χαμόγελο. Το βλέμμα του γεμάτο συμπάθεια. Ο Κόστια σκεφτόταν όλα αυτά που θα ήθελε να τον ρωτήσει. Για τα βιβλία του. Για τους ήρωές του, αλλά και για εκείνους τους υπολογισμούς που υπήρχαν στα βιβλία του. Δεν πρόλαβε όμως. Ο Ιούλιος Βερν έπρεπε να φύγει – μαζί με τον κύριο που τον συνόδευε. Ήταν βιαστικοί. Και τότε και μόνο τότε, λίγα μόνο λεπτά πριν ο Ιούλιος Βερν φύγει, ο Κόστια σκέφτηκε να του δώσει το τετράδιο που κρατούσε. «Μήπως θα μπορούσατε…» είπε διστακτικά τείνοντάς του το. «Με μεγάλη μου χαρά» είπε εκείνος κι έβγαλε από την τσέπη του έναν ασημένιο κοντυλοφόρο. ΟΚόστια του υπέδειξε συνεσταλμένα εκείνη τη σελί- δα στο τετράδιό του που θα μπορούσε να υπογράψει, κι ο Βερν, αφού ακούμπησε το τετράδιο στο τραπεζάκι, άρχισε να γράφει. ΟΚόστια τον παρακολουθούσε νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει δυνατά. Κι έπειτα ο Βερν τού έδωσε το τετράδιο, σηκώθηκε, αντάλλαξαν χειραψία αποχαιρετισμού… κι έφυγε. 16