Οι επιστήμονες (Οι μεγάλοι μικροί)

Ησκέψη αυτή τον έκανε κάπως να μην έχει πια όρεξη να διηγηθεί περισσότερες λεπτομέρειες για τη συγκεκρι- μένη συνάντησή του στις Βρυξέλλες. Ξαφνικά του φάνη- κε πολύ άχρωμη κι αδιάφορη, τόσο συνηθισμένη. Και λίγο λίγο, όλο και περισσότερο έμοιαζε τα ξαδέρφια του να χάνουν τον ενδιαφέρον τους. Είναι, βλέπεις, φορές που η πραγματικότητα μοιάζει να μην μπορεί να συνα- γωνιστεί τη φαντασία· αυτόματα η όποια αίγλη της ξε- θωριάζει. Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα… Σύντομα η συζήτηση άρχισε να πηγαίνει σε άλλα θέ- ματα. Παρ’ όλα αυτά ο Κόστια είχε νοερά παραμείνει σ’ εκείνη τη συνάντηση. Δεν ήταν παράμια ολιγόλεπτη συνάντηση. Στην οποία, μάλιστα, δεν ήταν μόνοι τους. Παρευρίσκονταν φίλοι και γνωστοί του πατέρα. Ένας από αυτούς ήταν που τον γνώριζε και τον είχε προσκαλέσει να έρθει μαζί του. Ο Κόστια ήταν εντελώς ανυποψίαστος. Γι’ αυτό και, θαρρείς, έχασε τη λαλιά του με το που τον είδε. Είχε μπει στο δωμάτιο βιαστικός, χωρίς να γνωρίζει ότι ο πατέρας είχε καλεσμένους. Τον αναγνώρισε αμέσως επειδή υπήρ- χε το πορτρέτο του σε κάποια από τα βιβλία του. Δεν απείχε σχεδόν καθόλου από την πραγματικότητα.Ήταν ψηλός, γεροδεμένος, με γκρίζα μαλλιά και γένια. Και γαλανά μάτια. Μ’ ένα λαμπερό και κάπως ονειροπόλο βλέμμα. Ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε στον Κόστια. 13