Οι επιστήμονες (Οι μεγάλοι μικροί)

«Δεν είσαι σίγουρος;» «Και βέβαια είμαι. Αν κι έχουν περάσει τόσοι μήνες από τότε…» «Αχά!» «Αλλά, ναι. Γαλάζια ήταν». «Και τι κάνατε;» «Σαν τι να κάναμε; Συζητήσαμε λίγο». «Σου είπε κάποιο μυστικό;» «Τι μυστικό;» «Ξέρω γω; Για κάτι από αυτά που έγραψε… Ή για κάτι από αυτά που τώρα γράφει». «Εεε… δηλαδή… όχι, δε νομίζω». Η απογοήτευση είχε ολοκάθαρα ζωγραφιστεί στα πρόσωπα των ξαδερφιών του. Όμως εκείνα επέμεναν πως δεν μπορεί, όλο και κάτι θα του είχε πει που σχετιζόταν με τα βιβλία του. Μα, ό,τι και να τους έλεγε για εκείνη τησυνάντησή τους, τα ξαδέρφια του έμοιαζαν ναμην ευχαριστιούνται. Ποιος ξέρει άραγε τι εντυπωσιακάπράγματαπερίμεναν να τους διηγηθεί… Είχε την εντύπωση πως μόνο αν τους έλεγε κάποια παρόμοια φανταστική ιστορία, όπως αυτές που έγραφε εκείνος στα βιβλία του, θα ευχαριστιούνταν. Μα ήταν ποτέ δυνατόν να περίμεναν να έχει ζήσει μαζί του μια συναρπαστική περιπέτεια, όπως αυτές που υπήρχαν μέσα στα βιβλία του; Πώς μπορούσαν να προσδοκούν κάτι παρόμοιο; 12