Οι δράκοι του Δαρβίνου

σωπο. Έριξα στον ώμο τα σακίδιά μας και φύλαξα το ση- μειωματάριο στην τσάντα μου. Ο κύριος Δαρβίνος είχε παρατήσει τον φακό του σε μια κοτρόνα, τον έχωσα στη θήκη του βιολιού μου και άπλωσα λίγο κερί στις ενώσεις για προστασία από το νερό. Είχα φέρει το βιολί μου για να πειραματιστώ και να δω πώς επηρέαζε η μουσική μου την άγρια πανίδα, μα δεν είχα προλάβει να παίξω. Ο κύριος Δαρβίνος δε συμπαθούσε ιδιαίτερα το παλιό όργανο, Φα- σαρία το αποκαλούσε και το παρατσούκλι του έμεινε. Οι ζεστές ψιχάλες μετατράπηκαν σε νεροποντή και διασχίσαμε βιαστικά την έκταση της μαύρης λάβας προς την ακτή, όπου περίμενε η λέμβος. «Σιμς, πρόσεχε πού πατάς» είπε ο κύριος Δαρβίνος κι εγώ κατένευσα. Κάτω από τις εκτάσεις της λάβας υπήρχαν στοές που κάποτε ήταν υπόγεια ποτάμια λιωμένης λάβας, ενώ κοντά στην επιφάνεια υπήρχαν επικίνδυνες τρύπες. Ο κύριος Δαρβίνος έλεγε ότι σε αυτά τα νησιά νόμιζες πως βρίσκεσαι στον κάτω κόσμο – με απλά λόγια, στην Κόλαση. Πίσωμας ήταν παραταγμένα τα πέντε ηφαίστεια του Άλμπεμαρλ, ενώ μπροστά μας βλέπαμε γκριζοπόρ- φυρα κουνουπιδωτά σύννεφα γύρω από το περίγραμμα του Μπιγκλ, που ήταν αγκυροβολημένο αρόδο. Ένας από τους ναύτες, ο Ρόμπινς, μας περίμενε στην ακτή μάλλον ανήσυχος, γεγονός ασυνήθιστο στην περί- πτωσή του. «Είδατε ότι έρχεται καταιγίδα;» Ο κύριος Δαρβίνος κατένευσε. «Ας επιστρέψουμε στο καράβι. Γρήγορα». Ο Ρόμπινς πήρε τον εξοπλισμό του κυρίου Δαρβίνου 17