Οι δράκοι του Δαρβίνου

όρεξη για παιχνίδι. Όλη τη μέρα μετρούσαμε τα καβού- κια των χελωνών και το διάλειμμα ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο. Κοίταξα τις χελώνες και διάλεξα μία μικρότερη που έδειχνε να κοιμάται, με το κεφάλι τραβηγμένο προς τα πίσω στον ρυτιδιασμένο λαιμό της, σαν βελανίδι στην υποδοχή του. Ανέβηκα με δυσκολία στην πλάτη της. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο το έκανε να δείχνει ο κύριος Δαρ- βίνος. Ο κύριός μου ήταν ψηλός και μερικές φορές κα- μπούριαζε. Κούναγε με ιδιαίτερο τρόπο τα χέρια του όταν περπάταγε, όμως δεν ήταν τόσο αδέξιος όσο έδειχνε. Τα γόνατά μου γλίστρησαν στο πιτσιλωτό καβούκι, μα τελικά κατάφερα να βολευτώ στο κέντρο του. Όταν η χελώνα άρχισε να κινείται, ένιωσα σαν να βρισκόμουν ξανά στο Μπιγκλ διασχίζοντας τα ταραγμένα νερά του ακρωτηρίου Χορν. Η χελώνα του κυρίου Δαρβίνου προχωρούσε στην κα- λυμμένη με λάβα έκταση, όμως η δική μου σταμάτησε και κατέβασε το κεφάλι για να μασουλήσει λίγο χορτάρι και παραλίγο να με ρίξει. «Νομίζω πως διάλεξες γαϊδουράκι, Κόβινγκτον, ενώ η δική μου είναι ένα περήφανο άτι!» φώναξε ο κύριος Δαρ- βίνος. Έβαλα τα γέλια κι εκείνος ανέμισε το καπέλο του στον αέρα. Μακάρι να με έβλεπε ο μπαμπάς μου. Μια σκιά πέρασε φευγαλέα από πάνω μου και σήκωσα το κεφάλι. Δύο υπέροχες φρεγάτες ακολουθούσαν τα ρεύ- ματα του αέρα, με τις τεράστιες μαύρες φτερούγες τους 15