Οι δράκοι του Δαρβίνου

Τα μάτια του άνοιξαν, διάπλατα και θολωμένα. Δε θα κατάφερνα να τον συγκρατήσω για πολύ. «Κάρολε Δαρβίνε!» ούρλιαξα με όλη μου τη δύναμη. Ο κύριός μου φάνηκε να συνέρχεται, έφτυσε νερό και τα μάτια του ζωήρεψαν και κοίταξαν τα δικά μου. Άπλω- σε το χέρι, που το άρπαξα και τύλιξα τα άκαμπτα δάχτυ- λα με το σχοινί, και στη συνέχεια το άλλο του χέρι δίπλα στο πρώτο. Τράβηξα με δύναμη και ο Ρόμπινς άρχισε να το μαζεύει και να μας σέρνει προς το μέρος του, όμως η θάλασσα μας τραβούσε προς την άλλη κατεύθυνση, προ- σπαθώντας να μας κρατήσει για τον εαυτό της. Παρ’ όλα αυτά, κινούμασταν. Δεν είχαμε παρά να κρατηθούμε και θα τα καταφέρναμε. Το επόμενο αφρισμένο κύμα με ώθησε προς το πλάι και ένα από τα χέρια μου ξεκόλλησε από το σχοινί. Τα πόδια του κυρίου Δαρβίνου τσακίστηκαν στον ώμο μου κι αμέσως μετά και το άλλο μου χέρι άρχισε να γλιστράει, να γλιστράει και, παρόλο που έτριξα τα δόντια και έσφιξα τα δάχτυλα, ήταν αδύνατον να κρατηθώ. Η θάλασσα ξε- κόλλησε το σχοινί από το χέρι μου και βούλιαξα στο νερό. Στροβιλίστηκα μέχρι που οι πνεύμονές μου πήραν φω- τιά, σε έναν ασφυκτικό κόσμο φουρτουνιασμένου αφρού, και όταν κατάφερα να βγω στην επιφάνεια, ασθμαίνοντας, ο κύριος Δαρβίνος, το σχοινί, η λέμβος και το Μπιγκλ δε φαίνονταν πουθενά γύρω. 22