Οι άπειρες ζωές της Μέιζι Ντέι

16 έκπληξη για τα γενέθλιάμου, τότε μόλις τέλειωσαν ταδω- μάτια. Το σπίτι μας δεν είναι και τόσο μεγάλο. Στέκομαι στη βάση της σκάλας και ξαναφωνάζω. «Μαμά! Μπαμπά! Δεν είναι αστείο! Πού είστε;» Και πάλι καμία απάντηση· τίποτα, μονάχα μια τρομα- κτική σιωπή που μοιάζει να γεμίζει το σπίτι. Νιώθω να τρέμω, παρόλο που το φως του ήλιου εισβάλλει από το χρωματιστό τζάμι πάνω από την μπροστινή είσοδο που βρίσκεται απόπίσωμου.Μαπού είναι όλοι; Δε θαέφευγαν χωρίς εμένα. Ο ενθουσιασμός που ένιωθα με το που ση- κώθηκα από το κρεβάτι έχει τώρα μεταμορφωθεί σε μια βασανιστικά ανησυχητική αίσθηση. Ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά· πολύ θα ήθελα αυτό το ηλίθιο κρυφτό να είχε ήδη τελειώσει. Με το που φτάνω στο πλατύσκαλο, ανοίγω την πόρτα του υπνοδωματίου της μαμάς και του μπαμπά. Τοδωμάτιο είναι ακόμηστοσκοτάδι, οι κλειστές κουρ- τίνες εμποδίζουν τον πρωινό ήλιο να μπει μέσα, αλλά στο φως που μπαίνει απ’ την πόρτα μπορώ να διακρίνω πως κανείς δεν είναι στο δωμάτιο. Το κάλυμμα είναι προσεκτι- κάστρωμένοπάνωστο υπέρδιπλο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Σαν να μην έχουν καν κοιμηθεί εκεί. Η ανησυχία που στριφογύριζε κουλουριασμένη στο στομάχι μου έχει τώρα μετατραπεί σ’έναν σφιχτοδεμένο κόμπο φόβου. Ξαναβγαίνω στον διάδρομο. Ρίχνω μια ματιά στο δω- μάτιό μου και μετά κοιτάζωακόμα και πίσωαπό την πόρ-