Οι άπειρες ζωές της Μέιζι Ντέι

12 Ψαχουλεύω να βρω το κουμπί στο ξυπνητήρι μου. Διώχνωκαι τα τελευταίααπομεινάρια τουονείρουαπό το μυαλό μου και τα μάτια μου βλεφαρίζουν συγχρονι- σμένα με τα νούμερα που αναβοσβήνουν στην ψηφιακή οθόνη του ξυπνητηριού. 9:00 π.μ. Για μια στιγμή πανικοβάλλομαι, αναρωτιέμαι γιατί κα- νείς δεν ήρθε ακόμη να με ξυπνήσει, αλλά μετά βλέπω στο ρολόι την ημερομηνία: ΣΆΒΒΑΤΟ 9 ΙΟΥΝΊΟΥ Είναι τα γενέθλιά μου. Πηδάω από το υπερυψωμένο κρεβάτι μου, τραβάω τις κουρτίνες και το φως του ήλιου πλημμυρίζει το δω- μάτιό μου. Απ’το παράθυρο μπορώ να δω το κιόσκι που η μαμά κι ο μπαμπάς αγόρασαν για το πάρτι γενεθλίων μου· είναι τοποθετημένο πάνω στο γκαζόν, καλυμμένο με διαφανή φύλλα νάιλον, περιμένοντας τον μπαμπά να το συναρμολογήσει και να το στήσει. Πέρα από τον πίσω φράχτη βλέπω τις γραμμές του τρένου και, πέρα από αυτές, τοπίσωμέρος των μαγαζιών στησειράπάνωστην ανηφόρα προς τον λόφοΤζίζγουικ· όλα λουσμένα σε μια υπέροχη καλοκαιρινή λιακάδα. Μου είναι αδύνατον να σταματήσω να χαμογελάω