Οι άπειρες ζωές της Μέιζι Ντέι

18 Κάνοντας ένα βήμα μπροστά, αρχίζω να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια. Στο μυαλό μου σκέφτομαι στα γρήγορα μία μία όλες τις δικαιολογίες που θα χρησιμοποιήσω όταν η Λίλι φρικάρει που την ξύπνησα. Δεν ξέρω τι θα κάνω αν τυχόν η Λίλι δεν είναι στο δωμάτιό της. Το σπίτι μας συνήθως είναι γεμάτο θορύβους, κι αυτή η ησυχία έχει στ’αλήθεια αρχίσει να με καταβάλλει. Τότε ακούγεται το κουδούνι της πόρτας. Αναπηδάω έκπληκτη, αλλά, μόλις συνειδητοποιώ τι σημαίνει αυτό, ένα ξαφνικό κύμα ανακούφισης με κατα- κλύζει. Πρέπει να είναι η μαμά κι ο μπαμπάς. Μάλλον θα σηκώθηκαν νωρίς να ετοιμάσουν τα σχετικά με το πάρτι μου και μετά θα συνειδητοποίησαν ότι χρειάζονταν κά- ποια επιπλέον πράγματα από τα μαγαζιά. Άφησαν εμένα και τηΛίλι στακρεβάτιαμας και πετάχτηκαν να ταπάρουν, και τώρα επέστρεψαν φορτωμένοι τσάντες με τα σχετικά για το πάρτι και θέλουν να τους ανοίξω. Κατεβαίνω τρέχοντας τα σκαλιά, δρασκελώ το πλατύ- σκαλο και κατεβαίνω με ακόμα μεγαλύτερη ορμή την επόμενη σκάλα. Ήρθε επιτέλους η ώρα ν’ αρχίσουν τα γενέθλιά μου. Φτάνονταςστοχολ, οήχοςαπότοκουδούνι τηςπόρτας συνεχίζει λες και κάποιος να ξέχασε πάνω του το δάχτυλό του. Αλλά τότε σταματά απότομα κι ο αέρας αντηχεί και πάλι την απόλυτη σιωπή. Μάλλον το κουδούνι θα χάλασε. Νιώθοντας κάπως μπερδεμένη, φοράω ένα χαμόγελο