Οι άπειρες ζωές της Μέιζι Ντέι

17 τα του μπάνιου, απλώς για να σιγουρευτώ. Και στα δύο δωμάτια όμως δεν είναι κανένας. Το μόνο ζωντανό πλά- σμα που συναντώ είναι μια αράχνη που τρέχει προς τη βρύση με το που τραβάω την κουρτίνα. Αναριγώ για μία ακόμα φορά, το φως του ήλιου που μπαίνει από το παράθυρο του μπάνιου λες και δεν κου- βαλάει καμία ζεστασιά. Κάτι δεν πάει καλά. Πίσωστον διάδρομο, ρίχνωμιαματιάστησυνέχεια της σκάλας που οδηγεί στο δωμάτιο της Λίλι στη σοφίτα. Στη βάση της σκάλας κολλημένη στον τοίχο βρίσκεται η πι- νακίδα «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ» και από κάτω η Λίλι έχει προσθέσει: «ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΔΕΡΦΕΣ». Για μένα το γράφει. Κανονικά, ούτε που θα τολμούσα να πλησιάσω το δω- μάτιο της Λίλι Σάββατο πρωί. Ηοργή της μπορεί να μοιά- σει με την οργή ενός ηφαιστείου που ξυπνά, έτσι και τολ- μήσεις ναενοχλήσεις τοσαββατιάτικοχουζούρι της.Όμως αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο Σάββατο. Είναι τα γενέ- θλιά μου, και θέλω να ξέρω πού είναι όλοι τους. «Λίλι!» φωνάζωστις σκάλες και τα λόγια μου αντηχούν στους άδειους τοίχους. «Σηκώθηκες ήδη;» Καμία απάντηση. «Λίλι;» Σιωπή και πάλι. Ρίχνω μια ματιά στην πινακίδα «Απαγορεύεται η είσο- δος» και κουνάω το κεφάλι μου: Πρόκειται για έκτακτη ανάγκη.