Οι άνθρωποι στα δέντρα

17 . ΠΡΟΛΟΓΟΣ Είμαι ο Ρόναλντ Κουμποντέρα – μόνο, όμως, για τα ακαδημαϊκά περιοδικά. Για όλους τους άλλους, είμαι ο Ρον. Ναι, είμαι ο δρ Ρόναλντ Κουμποντέρα για τον οποίο σίγουρα έχετε διαβάσει στα περιοδικά και στις εφημερίδες. Όχι, δεν είναι όλες οι ιστορίες αλήθεια – σπανίως είναι, φυσικά. Στην περίπτωσή μου όμως οι πιο σημαντικές είναι αλήθεια, και είμαι περήφανος γι’ αυτές. Είμαι περήφανος, για παράδειγμα, που έχω την όποια σχέση με τον Νόρτον (και υπόψη, μόλις δεκα­ οκτώ μήνες πριν δεν θα χρειαζόταν καν να το πω αυτό), τον οποίο γνωρίζω από το 1970, όταν ξεκίνησα να δουλεύω στο εργαστήριό του στηνΜπεθέσντα τουΜέριλαντ, στο Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας. Ο Νόρτον τότε δεν είχε κερδίσει ακόμη το βραβείο Νόμπελ, ήδη όμως το έργο του είχε φέρει επανάσταση στην ιατρική κοινότητα, αλλάζοντας για πάντα τον τρόπο που οι μελετητές θα αντιλαμβά­ νονταν τους τομείς της ιολογίας και της ανοσολογίας, όπως επίσης, θα πρέπει να ειπωθεί, και της ιατρικής ανθρωπολογίας. Είμαι επίσης περήφανος που, αφού δημιουργήσαμε μια συναδελφική σχέση, ξεκινήσαμε μια εξίσου έντονη φιλία· πράγματι, η σχέση μου με τον Νόρτον είναι η πιο ουσιαστική που έχω βιώσει ποτέ. Mεγαλύτερη σημασία έχει ωστόσο ότι είμαι περήφανος που μετά τα συμβάντα των περασμένων δυο ετών, είμαι ακόμη φίλος του, και εκείνος είναι ακόμη φίλος μου. Όχι, φυσικά, ότι είχα την ευκαιρία να μιλώ ή να επικοινωνώ με τον Νόρτον όσο συχνά θα ήθελα – ή, αναμφίβολα, όσο θα ήθε­ λε κι εκείνος. Είναι παράξενο και μοναχικό πράγμα το να μην τον